Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Narrację tworzą dialogi pomiędzy kilkoma osobami. Jest policjant który odwiedza żonę zbiegłego anarchisty w celu zasięgnięcia informacji. Potem wraca po to samo, ale powoli obowiązek gromadzenia informacji przekształca się u niego w z trudem skrywane urzeczenie przesłuchiwaną. Stosunek kobiety do policjanta przechodzi ewolucję, od wrogości, przez ciekawość, a potem rozważanie… Cóż jest zrozpaczoną, udręczoną samotnością i rozczarowaniem brzemienną kobietą, czy lojalność do przekonań męża alkoholika to solidna baza dla wierności jego ideałom? W Europie właśnie skończyła się wojna, ale w Hiszpanii nikt tego nie zauważył, więc życie bez perspektyw i bieda były uciążliwe dla opuszczonej kobiety, a jej wierność mężowi i dawniej była niepewna. A w państwie rządzonym przez faszystów nikt nie użali się nad żoną anarchisty, nikt poza zauroczonym nią policjantem. Powolne, ospałe dialogi o mężu, o jej zdrowiu i o innych sprawach, bo swoje uczucia każde z nich musi ukrywać nawet przed samym sobą, więc rozmawiają o różnych rzeczach, a to co w nich obojgu się rodzi musi zostać odczytane w półsłówkach, gestach, milczeniu. Jest wreszcie najważniejsza osoba dramatu, piętnastoletni syn ciężarnej kobiety, to jemu myli się rzeczywistość z prawdą i z jego wewnętrznym fantazyjnym światem, w którym odkrywa, dzięki wyobrażanym sobie postaciom, całą prawdę dorosłych. Te postacie to jednak żadna fantazja, bo to osoby całkiem realne choć nieobecne. Ten chłopak, w przeciwieństwie do mamy, ma jednoznaczny stosunek do osoby policjanta i czuje z jego strony jakieś zagrożenie dla jego rodziny. Autor potrafi zatrzymać się na detalach, wkłada w nie tchnienie, ducha, życie, nie ma dla niego nieistotnych rzeczy, często wraca do tych samych spraw, rozpatruje je bez pośpiechu, rozsmakowuje się, rozkłada na elementy pierwsze, tak byśmy mogli domyślić się prawdy, ale prawda to jedno, a rzeczywistość to co innego. Mała perła, którą można się rozsmakować, jeśli czyta się ją bez pośpiechu.