Kiedyś teraz takie powieści nazywano „literaturą kolejową”. Dziś popularną.
Jednak tak naprawdę trudno w tym przypadku mówić o literaturze. To po prostu wyjątkowo sprawnie zmontowany zestaw schematów z popularnej prozy sensacyjnej – skrachowany (i niestety lubiący użalać się nad sobą) glina, dla którego praca jest ostatnią deską ratunku przez szaleństwem, powracająca niespodziewanie po latach dawna miłość i na poły szalony, na poły genialny zbrodniarz. Ten zbrodniarz jest zresztą chyba najciekawszą postacią (niestety do czasu gdy poznamy jego motywy) dramatu. To nie tylko opętany rządzą zabijania paranoik, ale też człowiek z krwi i kości, bojący się, że kolejna mordercza operacja mu się nie powiedzie, lub po prostu przerażony perspektywą zatrzymania. Czuć, że autor uczy kreatywnego pisania, bo czytelnik jest przez niego trzymany w napięciu. Tyle, że nie jest to napięcie nie pozwalające nam zasnąć.
Jedna rzecz w tej powieści jest naprawdę warta uwagi. Kilka akapitów poświęconych mediom oraz psychologii tworzących je i konsumujących ludzi. Niby niewiele i wszystko to zostało już wcześniej powiedziane, ale taka pigułka z wiedzy o manipulacji i naszej zawstydzającej uległości, czerpaniu przyjemności z podglądactwa oraz – przede wszystkim – naszej zawiści zawsze może spowolnić chorobę zwaną współczesnością.

Kiedyś teraz takie powieści nazywano „literaturą kolejową”. Dziś popularną.
Jednak tak naprawdę trudno w tym przypadku mówić o literaturze. To po prostu wyjątkowo sprawnie zmontowany zestaw schematów z popularnej prozy sensacyjnej – skrachowany (i niestety lubiący użalać się nad sobą) glina, dla którego praca jest ostatnią deską ratunku przez szaleństwem, powracająca...