Do tego, że Brytyjczycy czy Amerykanie lub Francuzi mają świetny marketing oraz doskonale potrafią promować wybitne postacie ze swej historii nikogo chyba przekonywać nie muszę.
W Polsce, z niewiadomych przyczyn, do tej pory mało kto zajmował się osiągnięciami naszych rodaków.
Od niedawna ten trend ulega zmianie i mamy wreszcie możliwość dowiedzieć czegoś, z czego jako Polacy możemy być dumni.
Chyba w żadnym innym kraju tak dobrze nie sprawdza się powiedzenie „nikt nie jest prorokiem we własnym kraju”.
Ludzie, którzy zdobyli uznanie szeroko w świecie, których nazwiskami nazywane są prestiżowe fundacje, we własnej Ojczyźnie czekają dopiero na - nomen omen.... odkrycie i uznanie wybitnych zasług.
Po wcześniejszych publikacjach o wybitnych Polakach, nakładem Wydawnictwa „Muza” ukazała się niedawno książka o polskich podróżnikach i odkrywcach.
Może nie istnieje w potocznym języku polskim odpowiednik „Doctor Livingstone, I presume?” (Doktor Livingstone, jak mniemam?) dotyczące takich postaci jak Stefan Szolc - Rogoziński, który też badał Afrykę i zwany jest „odkrywcą Kamerunu” (gdzie z okazji 200 rocznicy Wiktorii Wiedeńskiej lokalni wodzowie, podczas uroczystej parady wykrzykiwali hasła „Wiwat król Sobieski” i „Wiwat Polonia) bądź Ignacy Domeyko czy Paweł Edmund Strzelecki, ale może to wynikać z faktu, że.... nikt ich nie musiał ratować z opresji.
To pierwsza od zamierzchłych czasów mojej młodości książka, w której w sposób rzetelny i syntetyczny przedstawione zostały postacie znanych polskich odkrywców i podróżników.
Jedynymi wcześniejszymi pozycjami, z jakich młodzież (obecnie już mocno posiwiała lub wyłysiała) mogła czerpać tego typu informacje były książki.... Alfreda Szklarskiego o wyprawach Tomka Wilmowskiego.
Dlatego warto zapoznać się z bardzo interesującymi biogramami 33 polskich badaczy i bohaterów narodowych od Australii, Chile, Brazylii, poprzez Madagaskar aż po Syberię.
Nie ma kontynentu, na którym nie stanąłby polski podróżnik i nie było misji, której by się nie podjął.
Od posłańca papieża do Wielkiego Chana, „króla” Madagaskaru, po emira Wacława Seweryna Rzewuskiego (znanego też jako Emir Tadż al-Fahr lub Emir Abd al-Niszan), którego wspomnienia są obiektem wielkiego pożądania..… obecnych władców Arabii Saudyjskiej. Arabia Saudyjska zwróciła się do Polski z prośbą o udostępnienie znajdującego się w zasobach Biblioteki Narodowej w Warszawie manuskryptu „Sur les chevaux orientaux et provenants des races orientales”
Odznaczali się wszyscy jeszcze jedną istotną cechą – byli przyjaźnie nastawieni do tubylczych mieszańców i wszędzie zyskiwali sobie ich wdzięczność oraz pamięć, która do tej pory przez mądry polski MSZ mógłby być przyczynkiem do nawiązywania bardzo bliskich stosunków choćby z państwami takimi jak np. Chile, gdzie nazwisko „Domeyko” noszą do tej pory kluby sportowe, zespoły pieśni i tańca, a także… lotnisko.
Jednak posiadanie Ministerstwa Spraw Zagranicznych, które potrafiłoby korzystać z takich atutów jeszcze, póki co się mam nie zdarzyło, a na obecny MSZ jakoś specjalnie nie liczę, gdyż ma zupełnie inne priorytety.

Do tego, że Brytyjczycy czy Amerykanie lub Francuzi mają świetny marketing oraz doskonale potrafią promować wybitne postacie ze swej historii nikogo chyba przekonywać nie muszę.
W Polsce, z niewiadomych przyczyn, do tej pory mało kto zajmował się osiągnięciami naszych rodaków.
Od niedawna ten trend ulega zmianie i mamy wreszcie możliwość dowiedzieć czegoś, z czego jako...