Kiedyś, dawno temu, kiedy Murakami debiutował u nas swoja pierwszą powieścią (Norwegian Wood bodajże), zachęcona dobrymi opiniami, po ową sięgnęłam. Nie zachwyciła mnie, a wręcz przeciwnie - nie dokończyłam jej nawet i nie zamierzałam nic innego tego Pana czytać. Słowa nie dotrzymałam, bo ktoś sprezentował mi tą oto książeczkę - zbiór opowiadań i tak to postanowiłam spróbować ponownie.
I znów porażka. Nie dość, że opowiadania nie są moją ulubioną formą literacką, to jeszcze coś takiego było w stylu pisarskim, co mnie strasznie irytowało. No nic, trudno.
Lat kilka minęło, znalazłam książkę na półce, myślę "A co mi tam, zobaczę". No a teraz myślę, że te Święta spędzę z Panem Murakamim.
Nie wiem, czym była spowodowana moja negatywna opinia na początku, wiem jedno - ten tomik opowiadań jest świetny, szkoda, że taki krótki. Przedstawia sześć historii, niezwiązanych ze sobą, połączonych jedynie tłem - wszystkie odbywają się niedługo po wielkim trzęsieniu ziemi w Japonii, które pochłonęło setki ofiar. Każde opowiadanie jest jedyne w swoim rodzaju. Podoba mi się klimat tych historii, nieśpieszny, senny jakby, nierealny; podoba mi się, że nie mają one zakończenia ani konkluzji, autor pozostawia je otwarte, jak okno, przez które każdy może zobaczyć co innego. Ja zobaczyłam coś, co mi przypadło do gustu.

Kiedyś, dawno temu, kiedy Murakami debiutował u nas swoja pierwszą powieścią (Norwegian Wood bodajże), zachęcona dobrymi opiniami, po ową sięgnęłam. Nie zachwyciła mnie, a wręcz przeciwnie - nie dokończyłam jej nawet i nie zamierzałam nic innego tego Pana czytać. Słowa nie dotrzymałam, bo ktoś sprezentował mi tą oto książeczkę - zbiór opowiadań i tak to postanowiłam...