Czekałam, czekałam i wreszcie jest! Druga część "Kronik Rozdartego Świata" jest wszystkim, na co mógł mieć nadzieję zachwycony czytelnik pierwszego tomu. Barwni bohaterowie - znani już i nowi; znani nie zastygli w miejscu, ewoluują (niekiedy w sposób, hmm, bardzo namacalny) pod wpływem okoliczności i przeżyć, a nowi wręcz olśniewają - czarodzieje-emeryci z Bernardem na czele po prostu zauroczyli mnie i nie szkodzi, że rzucanie zaklęć - przynajmniej z początku - nie bardzo im wychodzi. Świat Bretanii również stał się wielowymiarowy - detale dotyczące czy systemu klasowego, czy gospodarki krain pogrążonych w wojnie są równie wciągające jak fabuła. A dzieje się wiele, i na wojnie, i w głowach, i w sercach - i smoki też mają więcej do gadania (choć tęsknię niemożebnie za trytonicą z pierwszego tomu; jej konkretne podejście do życia sprawiło, że stała się moim najukochańszym smokiem, nie tylko w tym cyklu). Kartki przewracają się same; człek odrywa się od pracy, żeby podczytać choć paręnaście stron: ach, jak demoralizująca to lektura! Wspaniałym odkryciem była informacja na drugiej stronie książki: "W przygotowaniu kolejny tom" serii! Ale jak tu do niego doczekać? Wprawdzie "Asystent czarodziejki" i "Utracona Bretania" tworzą zamkniętą, skończoną całość, zakończenie drugiego tomu rysuje tyle możliwości - i dla akcji, i dla rozwoju dwóch rozerwanych światów, i dla prywatnego życia bohaterów (mmm, Artois...), że aż dech zapiera z radości (i bolesnej świadomości, że prędko trzeciego tomu zapewne nie dostaniemy).

Czekałam, czekałam i wreszcie jest! Druga część "Kronik Rozdartego Świata" jest wszystkim, na co mógł mieć nadzieję zachwycony czytelnik pierwszego tomu. Barwni bohaterowie - znani już i nowi; znani nie zastygli w miejscu, ewoluują (niekiedy w sposób, hmm, bardzo namacalny) pod wpływem okoliczności i przeżyć, a nowi wręcz olśniewają - czarodzieje-emeryci z Bernardem na...