Hmmm…
Już pierwsze zdanie czytało mi się z błogą przyjemnością. Herbatka, ciepły kocyk, dobre oświetlenie i „Miasto utrapienia”. Jak przyjemnie!
Chociaż ta książka jest o wszystkim i o niczym, mnie to wcale nie przeszkadzało.
Patryk Wojewoda jest głównym bohaterem książki i wspomina swoje życie. Patryk mieszka i studiuje w Warszawie. To właśnie w Stolicy chłopak uświadamia sobie, że ma dar. Nie, nie jest superbohaterem i nie ma takich mocy, ale gdy przeczytałam o jego darze przez moją głowę przemknęło takie przeciągłe: „Cooooooo?”, a po chwili: „Ale fajnie”.
W powieści Jerzego Plicha nie można doszukać się chronologii. Raz Patryk ma dwadzieścia kilka lat, później zaledwie kilka, by stronę dalej poznać Patryka około 13-letniego. I tak w kółko. Wszystkie wydarzenia trzeba sobie samodzielnie układać w głowie, ale, moim zdaniem wystarczą trzy określenia czasu: mały Patryk, młodociany Patryk, dorosły Patryk. Do zrozumienia fabuły wystarczy. Nie jest ona zresztą rozbudowana. W książce jest mnóstwo dialogów, rozmów pseudofilozoficznych, opisów uczuć i obserwacji Patryka.
Ale ta książka nie jest tylko o nim. To opowieść o wszystkich, którzy odgrywali lub nadal odgrywają ważną rolę w jego życiu. To opowieść o jego rodzinie, przyjaciołach, Konstancji, pani od rosyjskiego i tajemniczych PINach. To opowieść o czasach w jakich żył on i jemu najbliżsi. Ale dla mnie nie ma różnicy czy to młodość jego ojca czy jego. Powiem tak posługując się słowami Konstancji: „obie daty przerabiałam na lekcji historii”.
To nie znaczy, że czas akcji sięga Prasłowian. Patryk urodził się w roku 1976, ale dla mnie to już historia.

Hmmm…
Już pierwsze zdanie czytało mi się z błogą przyjemnością. Herbatka, ciepły kocyk, dobre oświetlenie i „Miasto utrapienia”. Jak przyjemnie!
Chociaż ta książka jest o wszystkim i o niczym, mnie to wcale nie przeszkadzało.
Patryk Wojewoda jest głównym bohaterem książki i wspomina swoje życie. Patryk mieszka i studiuje w Warszawie. To właśnie w Stolicy chłopak uświadamia...