Pierwszy raz podszedłem do Dana Browna już bardzo dawno temu z wielkimi oczekiwaniami, przekonany, że będę miał do czynienia z lekturą "dla starszych", "dla inteligentniejszych" itp. itd., jak mi ją często przedstawiano. Spotkanie z "Aniołami i demonami" niestety było dla mnie wielkim rozczarowaniem (w co nie zamierzam wnikać głębiej) i zapamiętałem Browna przede wszystkim z płaskich bohaterów i sekwencyjnej, powtarzalnej kompozycji, w której Roberta Langdona z łatką superbohatera zawsze pokieruje jakaś spontaniczna, przypadkowa myśl w ostatniej chwili.

Nic więc dziwnego, że ociągałem się z podejściem do Inferno, które dawno dostałem na święta, ale w końcu nadszedł ten magiczny dzień i powiedziałem "potrzebuję czegoś luźniejszego". Sięgnąłem po czwarty tom przygód i od razu oczyma wyobraźni ujrzałem jak Robert Langdon budzi się z amnezją we florenckim szpitalu i ucieka przed zawodowym zabójcą. O tyle ciekawsza wydała mi się książka, że Langdon stale uciekając przed zagrożeniem, próbuje odkryć tajemnicę swojego wylądowania we Włoszech, którą oczywiście niebawem odkrywa. W tle czai się globalne zagrożenie, którego rąbka odkrywają oniryczne wizje Langdona, a wszystko to ma jakiś związek z Boską komedią i włoskimi artefaktami, w których czai się tajemnica.

Powieść zawiera wszystkie kluczowe elementy w prozie Dana Browna i miłośnicy powinni być zadowoleni. Ja sam, choć początkowo denerwował mnie natłok epitetów przydawanych każdej pierdole, "brodaty mężczyzna drapiący się po brodzie", płaskie charaktery i niezrozumiałe sytuacje (lekarka o IQ 200+, której SuperLangdon wszystko tłumaczy), muszę przyznać, że z czasem lektura, jako coś czysto rozrywkowego, zaczęła mi się coraz bardziej podobać, a moje żale częściowo rozwiały rozwiązania fabularne.

Ogólnie w porównaniu do "Aniołów" byłem bardzo pozytywnie zaskoczony - być może mniejsze wymagania, lepszy poziom autora albo po prostu ciekawsza tematyka - najprawdopodobniej wszystkiego po trochu. Robert Langdon już trochę mniej wpada na wszystko w ostatniej chwili, a perypetie i chwyty literackie istnieją i są momentami całkiem nieźle wprowadzone. Całość jest bardziej spójna, mniej jest powtarzalnych sekwencji, jako całość - ciekawe.

Na zdecydowany minus działa powtarzalność niektórych rozmów - czasami trzeba odczekać kilka stron powtarzanych kolejnej osobie informacji, żeby dojść do jakiejkolwiek nowej przez co książeczka się przedłuża, ale jest tak leciutko napisana, że nie sprawia to większych problemów.

Rzutem na taśmę jeszcze dodałbym - pojawiają się tematy związanie z transhumanizmem, antynatalizmem, bioterroryzmem - czyli czymś całkiem nieźle udokumentowanym przez co ciekawszym do odniesienia się niż zerojedynkowa wielka teoria spiskowa dziejów. Włoskie partie tekstu i mini-interpretacje Dantego dla osoby, która uczy się języka i/lub zaznajomiona jest z tekstem drugiego to całkiem ciekawe pozalekturowe doświadczenie. Zresztą, naukowe wywody są jedną z najlepszych części tekstu. Nadal nie jest to moja literatura, ale bawiłem się całkiem nieźle.

Pierwszy raz podszedłem do Dana Browna już bardzo dawno temu z wielkimi oczekiwaniami, przekonany, że będę miał do czynienia z lekturą "dla starszych", "dla inteligentniejszych" itp. itd., jak mi ją często przedstawiano. Spotkanie z "Aniołami i demonami" niestety było dla mnie wielkim rozczarowaniem (w co nie zamierzam wnikać głębiej) i zapamiętałem Browna przede wszystkim...