„Byłam dobra, lepsza niż Helena, przynajmniej tak sądziłam. Wiedziałam, że muszę coś zaofiarować w miejsc urody. Byłam też mądra, wszyscy to powtarzali – powtarzali do obrzydzenia – mądrość jednak mężczyzna ceni w żonie wyłącznie na odległość. Z bliska zawsze pociąga go dobroć, jeżeli nie ma szans na nic bardziej kuszącego.” M. Atwood „Penelopiada”, str. 37

On jest opiewany w pieśniach jako wielki bohater, nie znający strachu, potrafiący przechytrzyć każdego – zarówno boga jak i człowieka. Ona jest wzorem cnotliwości, wierności, cierpliwości. Wydawałoby się, para idealna: Odyseusz i Penelopa. Ale nie można zapomnieć, że to tylko ludzie. Przypomina o tym Margaret Atwood w reinterpretacji homerowskiej „Odyseji”. Autorka oddaje głos kobietom i udowadnia, że nikt nie jest doskonały.

Penelopa od zawsze była tą gorszą. Wszelkie laury zbierała Helena, później zwana Trojańską. Nawet będąc już żoną Odyseusza czuje się tylko jak gorszy jej zamiennik. Mężczyźnie zaś nie w głowie opieka nad majątkiem czy spokojne życie u boku wybranki. Karmiąc ją słodkimi słówkami wyrusza w podróż, która będzie trwała wiele lat i której najszlachetniejsza wersja przetrwała do dziś. Jaka była prawda?
Nie wie tego sama Penelopa, która snuje swą opowieść zza światów wciąż wiernie czekając na przeżywającego wiele żyć męża. Jest również nękana przez swoje demony – dwanaście wiernych służek zamordowanych po powrocie Odyseusza. Okazuje się, że wzór cnót również ma krew na rękach, krew której nie zmyje do końca swego istnienia. Na zawsze też zostanie zapamiętana przez pryzmat sławnego małżonka, w końcu jest tylko kobietą...

Margaret Atwood obaliła znany wszystkim mit opierając się na dostępnych źródłach i rozwijając tylko pewne domysły. Zrobiła to z wielką wprawą i wrażliwością. W taki sposób, że zaledwie 200-stronicowa powieść wywraca wszystko do góry nogami dodatkowo oczarowując narracją oraz zaskakując formą. „Penelopiada” to pozycja obowiązkowa nie tylko dla miłośników mitologii, ale też dla fanów literatury na najwyższym poziomie.

„Byłam dobra, lepsza niż Helena, przynajmniej tak sądziłam. Wiedziałam, że muszę coś zaofiarować w miejsc urody. Byłam też mądra, wszyscy to powtarzali – powtarzali do obrzydzenia – mądrość jednak mężczyzna ceni w żonie wyłącznie na odległość. Z bliska zawsze pociąga go dobroć, jeżeli nie ma szans na nic bardziej kuszącego.” M. Atwood „Penelopiada”, str. 37

On jest...