Na starej płycie winylowej brytyjskiego zespołu, pomiędzy zabawnym Drive My Car a pełnym pretensji You Won't See Me, znajduje się krótka ballada o lekkim zabarwieniu erotycznym. Stały rytm, delikatne, wysokie dźwięki gitary i dziwne słowa zachęcają do zamknięcia oczu i cofnięciu się do lat 60-tych, do zachłyśnięcia się rewolucją kulturalną, seksualnością i muzyką, jak wszystkimi kolorami tęczy. Dziewczyna zaprasza chłopaka do swego pokoju, wyłożonego modnym, tanim, norweskim drewnem. Rozmawiają do późna, chłopak liczy na coś więcej, lecz ona każe mu spać w wannie, a rano, gdy chłopak się budzi, jej już nie ma. W akcie zemsty za sprawiony zawód, chłopak pali pokój dziewczyny. Tytułowe norweskie drewno płonie do szczętu.
Od tego utworu wzięła nazwę powieść Murakamiego Norwegian Wood.
Tematyka powieści nie jest nowa, nie jest też raczej odkrywcza, z tego też powodu znajdą się osoby, których książka zwyczajnie znudzi. Sporo upraszczając, jest to powieść o dorastaniu i trudnych relacjach międzyludzkich.
Moim zdaniem tym, co zachwyca i jednocześnie przyciąga czytelników do Norwegian Wood, jest subtelność. Nie podobają mi się recenzje, które sprowadzają fabułę tej powieści do trójkąta miłosnego. Według mnie Murakami wychodzi daleko ponad tego typu podział, kreśląc relacje między bohaterami nie grubym markerem, ale całym zestawem kolorowych cienkopisów. Z tego szkicu nie wychodzą jednak bezkształtne bazgroły, a, co ciekawe, całkowicie przezroczysta kartka, przez którą można widzieć świat, ale nie można się z nim porozumieć. Taki symbol samotności.
Norwegian Wood jest napisane przystępnym, prostym językiem i opisuje codzienność, lecz gdzieś między kartkami kryje się magia, którą ciężko na pierwszy rzut oka dostrzec. Może to właśnie owa subtelność sprawia, w rzeczach codziennych czytelnik zauważa pewną niezwykłość.
Powieść tę należy przeczytać do końca, aby spróbować ją zrozumieć. Na pierwszy rzut oka wszystko tu jest proste i nie ma się nad czym zastanawiać, ale Murakami okrasza swą fabułę szczegółami nie do końca jasnymi, tworzy ścieżki, którymi czytelnik może pójść, choć nie musi. Już samo to, że powieść rozpoczyna się dwadzieścia lat po opisywanej przez Watanabe historii, jest wkazówką: "Czytasz nie po to, żeby zobaczyć, jak to się skończyło, a po to, żeby zrozumieć, dlaczego tak się stało". Jeśli chodzi o mnie, nadal mam kilka pytań, na które pewnie prędko nie znajdę odpowiedzi.
Komu się ta książka spodoba? Wielu książek Murakamiego nie czytałam, więc nie wiem, czy polecać ją wielbicielom jego prozy, chociaż, co się będę, wielbiciele pewnie i tak przeczytają, o ile już tego nie zrobili. Poleciłabym ludziom szukającym obyczaju podanego w prostej, acz pięknej, efemerycznej formie. Może się też spodobać tym, którzy lubią zgłębiać ludzkie charaktery, bądź wrażliwcom. To książka dobra na okres jesienno-zimowy.
Nie wiem, czy komuś odradzać. Moim zdaniem nie ma człowieka lubiącego książki, któremu chciałabym powiedzieć 'Nie czytaj, to nie dla Ciebie, nie spodoba Ci się'.
I już.

Na starej płycie winylowej brytyjskiego zespołu, pomiędzy zabawnym Drive My Car a pełnym pretensji You Won't See Me, znajduje się krótka ballada o lekkim zabarwieniu erotycznym. Stały rytm, delikatne, wysokie dźwięki gitary i dziwne słowa zachęcają do zamknięcia oczu i cofnięciu się do lat 60-tych, do zachłyśnięcia się rewolucją kulturalną, seksualnością i muzyką, jak...