"Z małą znajomością anatomii i jeszcze mniejszym szczęściem zbliża zimną stal i tnie tam, gdzie się jej wydaje, że powinna zostać dziura. Ciało się rozwiera, przeraża się zmianą i wypływa krew. (...) Zrobiła jednak cięcie nie w tym miejscu i rozdzieliła to, co Pan Bóg i Matka Natura w niezwykłej zgodzie ze sobą złączyli. Człowiek nie powinien ważyć się tego rozłączać, i to się mści. (...) Przez moment obydwie rozcięte połówki ciała patrzą na siebie zaskoczone, bo nagle powstał między nimi dystans, którego przecież wcześniej nie było."

Erika Kohut, tytułowa pianistka, potrzebuje jednego, ostrego cięcia, cięcia, które pomogłoby jej wyzwolić się spod nadopiekuńczych skrzydeł swej matki. Odważnym podjęcia się ryzykownej operacji zdaje się być uczeń Eriki - Walter Klemmer. Zbliżając się jednak do swej nauczycielki nie zdaje sobie sprawy, że poniekąd otwiera Puszkę Pandory, puszkę, która uwolni wszelkie, skrywane przez lata demony oraz ukryte, niekoniecznie grzeczne pragnienia swej właścicielki.

Powieść noblistki opiera się w znacznej mierze na analizie toksycznych relacji matki z córką, wpływu niespełnionych rodzicielskich ambicji na ich współżycie oraz konsekwencji jakie za sobą niosą. Destruktywna zażyłość bohaterek przedstawiona została wulgarnie i sucho ale jednocześnie z niesamowitą dawką literackiego artyzmu.

"Pianistka" napisana została w iście brawurowym, przepięknym, pozbawionym dialogów lecz niepozbawionym ciężkości stylu. Dotykając tematu niełatwego, wręcz kontrowersyjnego, swoją rangą ociera się o geniusz "Lolity" Vladimira Nabokova. Niejednoznaczność, zawoalowanie seksualności oraz destrukcyjny wpływ rodzinnego zahukania przedstawione zostały bezkompromisowo, ze sporą dozą prowokacji i bezpośredniości.

Książka ta jest lekturą trudną, nie należy do pozycji łatwych i przyjemnych. Przygważdża każdym słowem i każdym kolejnym zdaniem. Historia, niczym jątrząca się rana boli, a jej geniusz wręcz przytłacza. Tej pozycji nie da się czytać hurtem, trzeba ją, niczym ciężkostrawną kolację, celebrować i powoli trawić. Trzeba jednak jej spróbować, gdyż zapewnia sporo niezapomnianych, wręcz organoleptycznych doznań.

"Z małą znajomością anatomii i jeszcze mniejszym szczęściem zbliża zimną stal i tnie tam, gdzie się jej wydaje, że powinna zostać dziura. Ciało się rozwiera, przeraża się zmianą i wypływa krew. (...) Zrobiła jednak cięcie nie w tym miejscu i rozdzieliła to, co Pan Bóg i Matka Natura w niezwykłej zgodzie ze sobą złączyli. Człowiek nie powinien ważyć się tego rozłączać, i to...