Nie bardzo pamiętam okoliczności wypożyczenia "Prędkości". Możliwe, że akurat stała na półce, a polowania na nią trwały już dobrych parę tygodni względnie miesięcy. Pamiętam jedynie, że kiedy już przyniosłem powieść do domu, od razu chciałem zacząć poznawać historię, analizować ją i przeć kartka za kartką ku końcowi.

Poznałem Billy'ego Wilesa. Niedoszły pisarz pracował właśnie w rodzinnej tawernie i jak zwykle stał za barem, serwując piwo siedzącym przy nim mężczyznom, w wolnych chwilach kurczowo pucując szklanki i kufle. Opowieść o tym, jak to potraktował swojego sąsiada i jak on skończył ten, próbując odpłacić mu pięknym za nadobne, niekoniecznie mnie porywa. Ale kiedy Billy odczytuje pierwszą wiadomość i coś zaczyna się dziać, kolejne strony przemykają pomiędzy palcami, wystawiając na światło dzienne kolejne akapity thrilera. Barman musi dokonać wyboru i każda decyzja, bez względu na to, jaka będzie, ciągnie za sobą konsekwencje. Zginie ktoś lub ktoś. Schemat ten pojawia się w niemalże każdym liście adresowanym do trzydziestoczteroletniego Wilesa. Z każdym kolejnym dniem ginie kolejna osoba, a nasz bohater zaczyna dostrzegać, że to, co dzieje się wokół niego, nie jest normalne. Problem podjęcia decyzji, która i tak jest swoistą przepustką dla makabry, to jeden z wielu negatywnych aspektów czasów, w jakich przyszło mu żyć.

Dean Koontz w ciekawy sposób opisuje psychikę bohatera. Przedstawia go w sytuacjach ekstremalnych. Stawia przed nim podjęcie decyzji. Rysuje jego psychologiczny portret, przeplatając pociągnięcia wersów z cytowaniem takich dzieł, jak "Środa Popielcowa" czy "Cztery kwatery". Wspaniale opisano również desperację Wilesa. Niegdyś ojco- i matkobójca wie, jak powinien postąpić w momencie, gdy w jego otoczeniu pojawić się mogą obarczające go odpowiedzialnością za popełnione morderstwa dowody rzeczowe. Doskonale radzi sobie z każdą kolejną wiadomością. Jego heroiczna postawa zdecydowanie zasługuje na uznanie i szacunek...

I gdyby tylko tytułowa prędkość była znacząca, gdyby odnosiła się do tego, w jaki sposób czyta się tę powieść. W większości akcja zdawała się być wolna, czas płynął leniwie, niczym zapach kawy o poranki, momentami książka aż prosiła się o godzinne odpoczynki na półeczce z innymi, mnie lub bardziej wciągającymi pozycjami... Dlatego daję sześć gwiazdek. Książka jest dobra, ale mogłaby być łatwiejsza w obejściu, mniej zawiła i szybsza w lekturze.

Nie bardzo pamiętam okoliczności wypożyczenia "Prędkości". Możliwe, że akurat stała na półce, a polowania na nią trwały już dobrych parę tygodni względnie miesięcy. Pamiętam jedynie, że kiedy już przyniosłem powieść do domu, od razu chciałem zacząć poznawać historię, analizować ją i przeć kartka za kartką ku końcowi.

Poznałem Billy'ego Wilesa. Niedoszły pisarz pracował...