Recenzja w jednym słowie: kosmos. Książka zmiotła mnie z powierzchni ziemi.
Nie pierwszy raz literatura science-fiction okazuje się sprytnie zakamuflowanym traktatem filozoficznym. Vonnegut, swoim zwyczajem, naszpikował niezbyt długą historię tyloma istotnymi kwestiami, że z powodzeniem można obronić stopień naukowy na przynajmniej dwóch kierunkach, bazując tylko na jej interpretacji. Jej osią fabularną są pytania: jaki jest nasz cel, dokąd zdążamy? Autor proponuje kilka niewesołych hipotez, dając odpowiedź w postaci antyutopii, religii i, zgodnie z literackim kanonem, pozaziemską inteligencją. Jednak na którąkolwiek opcję by się nie zdecydować, prędzej, czy później wracamy do punktu zero. Wszystko ostatecznie sprowadza się do „infundybuły chronosynklastycznej”, terminu uknutego przez autora na potrzeby określenia cykliczności istnienia, w dużym uproszczeniu rzecz ujmując. Vonnegut ma też dużo do powiedzenia na temat wolnej woli, co nieuchronnie sprowadza nas do dyskusji na temat robotyzacji życia. Współcześni czytelnicy, mający za sobą doświadczenie Matrixa, nie będą zapewne skorzy do tak optymistycznych założeń, co autor. Sama otoczka fikcji naukowej jest przeurocza. Kolonizacja Marsa nie jest już tak odległym założeniem, jak się pisarzowi wydawało, podróże międzyplanetarne zostały przez niego przewidziane, ale telefon komórkowy to już za duża abstrakcja i w rezultacie przy basenie najbogatszego człowieka świata swoi kryształowa budka telefoniczna. Choćby dla takich fanaberii wyobraźni warto przeczytać „Syreny z Tytana”.

booknotcook.blog.pl

Recenzja w jednym słowie: kosmos. Książka zmiotła mnie z powierzchni ziemi.
Nie pierwszy raz literatura science-fiction okazuje się sprytnie zakamuflowanym traktatem filozoficznym. Vonnegut, swoim zwyczajem, naszpikował niezbyt długą historię tyloma istotnymi kwestiami, że z powodzeniem można obronić stopień naukowy na przynajmniej dwóch kierunkach, bazując tylko na jej...