Nie wiem jak mam tę książkę ocenić. Jest dziwna. Brakuje mi gwiazdki o takiej nazwie. Byłaby gdzieś między „słabą” a „może być”, albo „może być” a „przeciętną”. Czy to jest książka o książkach? Tego się spodziewałam. Myślałam, że dzięki tej miniaturce sporządzę sobie jakiś dodatkowy spis przednich lektur. Niestety wyszło z tego zupełnie co innego. To smutna historia o człowieku, który przesadził z nałogiem. A nałogowiec to nic dobrego. Jak mawia moja rodzicielka „najpiękniejszym słowem świata jest UMIAR”. Człowiek zwykle akceptuje swoje nałogi, bo często nie widzi w nich problemu. Ale dla otoczenia to koszmar... Taka osoba jest bardzo destrukcyjna. Niszczy siebie, swoich bliskich, a w tym przypadku...także książki. Co i komu ta lektura miała dać? Ani nie zachęca do czytania, ani nie uczy szacunku do książek. W moim domu jest całkiem sporych rozmiarów biblioteka, a książki nauczono mnie traktować z należytą czcią. Mimo że nie jestem fanatyczną pożeraczką słowa pisanego, nie potrafię zaakceptować niszczycielstwa. Serce mnie bolało, kiedy te wszystkie białe kruki walały się po plaży, rozmakały w wodzie umorusane cementem, albo mokły w deszczu na cmentarzu. W końcu nasz bohater w jakimś akcie amoku zbudował sobie z książek dom, co brzmi nawet dość ładnie. I może nie byłoby mi ich tak żal, gdyby nie zachcianka pewnej niewiasty, gdyby to niszczycielstwo czemuś dobremu posłużyło. Wszystko mogło by się skończyć inaczej, a tu masz chłopie... nawet na krańcach galaktyki, na jakiejś smutnej plaży te kobiety i tak cię dopadną... ;D Ech!... życie.
Czyta się dobrze, choć w gruncie rzeczy to chuchro takie. Gwiazdki daję za pierwsze strony i ostatni rozdział. Na pierwszych stronach autor roztoczył różne wizje szkód, które mogą wyrządzić człowiekowi książki. Choć sama teza mi się nie podoba i nie zgadzam się z nią w pełni (wypadałoby ją rozwinąć, względnie wysnuć teorię wręcz przeciwną, a równie prawdziwą), to było to napisane dość zabawnie i nawet się roześmiałam. Ostatni rozdział jest smutny, ale klimatyczny. Lubię taką magię słów. I to by było na tyle.
Czy to jakaś konieczność dziejowa, że cud przyrody, atol koralowy służy poligonom atomowym, które ku uciesze bandy idiotów wysadzają ten cud w powietrze? Niestety w wielu przypadkach droga do ozdrowienia wiedzie przez totalny obłęd. Przygnębiająca wizja.

Nie wiem jak mam tę książkę ocenić. Jest dziwna. Brakuje mi gwiazdki o takiej nazwie. Byłaby gdzieś między „słabą” a „może być”, albo „może być” a „przeciętną”. Czy to jest książka o książkach? Tego się spodziewałam. Myślałam, że dzięki tej miniaturce sporządzę sobie jakiś dodatkowy spis przednich lektur. Niestety wyszło z tego zupełnie co innego. To smutna historia o...