Żelary są ciężkie. Brnie się przez nie jak przez gęsty las, pnie się jak po stromym skalistym zboczu.
A jednak wciąż chce się brnąć dalej. Już pierwsze strony wciągają swoim tempem w życie górskiej wioski tak, że ciężko się od niego oderwać.

Przez książkę przewija się mnóstwo postaci. Są to ludzie z krwi i kości, pokazani w całej swej okazałości, bez upiększeń, ze wszystkimi wadami i zaletami, radościami i wyrzutami sumienia. Tacy, jak każdy z nas.

Opowiadania-rozdziały skupiają się na wybranych mieszkańcach Żelar. Na okładce jest napisane, że wszystkie te opowieści łączy miłość. Jak dla mnie, mowa tu bardziej o relacjach w ogóle.
O przeżyciach, jakie towarzyszą spotkaniu z drugim człowiekiem. O tym wszystkim, co się w nas kotłuje, a nigdy nie znajduje ujścia. I o tym wszystkim, co ujście znajduje, a potem wystawia nas na próbę.

To jedna z tych książek, które nie dają spokoju. Ledwie przerwie się czytanie, a pojawia się nieodparta chęć, a nawet potrzeba powrotu do lektury.

Nie będę pisać, że warto. To trzeba przeczytać.

http://papierove.blogspot.com/2013/12/zelary-kveta-legatova.html

Żelary są ciężkie. Brnie się przez nie jak przez gęsty las, pnie się jak po stromym skalistym zboczu.
A jednak wciąż chce się brnąć dalej. Już pierwsze strony wciągają swoim tempem w życie górskiej wioski tak, że ciężko się od niego oderwać.

Przez książkę przewija się mnóstwo postaci. Są to ludzie z krwi i kości, pokazani w całej swej okazałości, bez upiększeń, ze...