Czytanie będąc dorosłym książek Chmielewskiej, które adresowane są dla dzieci i młodzieży wymaga przyjęcia sporej dozy naiwności. Nastolatkiem będąc „kupowało” się to od razu, mając te –dzieści lat o tę naiwność już dużo trudniej. Dlatego do „Zwyczajnego życia” podejdę tak, jak wtedy gdy czytałem to mając lat naście.

Cykl o Teresce i Okrętce to były jedne z moich ulubionych książek za czasów bycia nastolatkiem. Czytałem je namiętnie po kilka razy i do dziś darzę wielkim sentymentem. Nie da się nie zauważyć, że postać Tereski i Okrętki była – bardziej lub mniej – oparta o samą autorkę i jej przyjaciółkę Jankę, co zauważy każdy czytający „Autobiografię” Chmielewskiej. Oczywiście autorka wyposażyła bohaterki w szereg odmiennych cech, zarówno charakteru jak i wyglądu, jednakże pierwowzór i tak jest doskonale znany.

Osią powieści z tego cyklu są dwie przebojowe nastolatki nie do zdarcia, które co i raz ładują się w przeróżnego typu przygody i problemy. Tutaj, obok akcji społecznej zakrojoną na szeroką skalę a którą przez pomyłkę wykonują same dwie, dochodzi jeszcze szajka przemytnicza, której działalność przypadkowo im się napatoczyła. Ogrom sytuacji, czasem nad wyraz absurdalnych, jaki się z tego tytułu wytworzył przeskoczył nawet samą Tereskę, w mniemaniu której tytułowe zwyczajne życie jest nudne. Co jak co ale nudy tej powieści nie można zarzucić.

Po raz kolejny na kolana rzucają dialogi – bystre, dowcipne, chwilami złośliwe i pełne czarnego humoru. Niejednokrotnie Chmielewska udowadniała, że jej twórczość znakomitymi dialogami stoi. Powieść czyta się lekko, szybko i z przyjemnością. Fanom Chmielewskiej polecać nie muszę.

Czytanie będąc dorosłym książek Chmielewskiej, które adresowane są dla dzieci i młodzieży wymaga przyjęcia sporej dozy naiwności. Nastolatkiem będąc „kupowało” się to od razu, mając te –dzieści lat o tę naiwność już dużo trudniej. Dlatego do „Zwyczajnego życia” podejdę tak, jak wtedy gdy czytałem to mając lat naście.

Cykl o Teresce i Okrętce to były jedne z moich...