Kolejna książka o niczym... Do tego dość głupiutka, moim zdaniem.

Co my tu mamy? Grupę studentów z Akademii Sztuk Pięknych, którzy zajmują się tylko swoimi pracami na zajęciach i imprezowaniem. No, to jeszcze rozumiem, w końcu takie są uroki studenckiego życia. Ale tak naprawdę nie ma tu nic poza tym, zupełnie, jakby autorka przepisała zapiski ze swojego pamiętnika z lat studenckich. Jakiejś konkretnej fabuły próżno tu szukać: jest dziewczyna z Gdyni, która przyjeżdża za chłopakiem na semestr studiować w Warszawie, a że im nie wychodzi, to potem wraca do Gdyni. I tyle.

No, są jeszcze jakieś wernisaże z darmowym alkoholem i jedzeniem po drodze, są melanże, problemy ze współlokatorkami, nawet samobójstwo. Ale wszystko to jakieś takie naiwne, wręcz głupie. Liźnięte, bez głębszego sensu. Ani to pamflet na temat "artystowskiego życia", ani krytyka sytuacji współczesnej sztuki (choć takie wątki pojawiają się w rozmowach bohaterów). Dialogi są tandetne, a całość przypomina opowiadanie jakiejś nakręconej nastolatki, które nie powinno nigdy opuścić dna szuflady...

Zdecydowanie to jedna z gorszych książek pani Wardy. A powtarzający się motyw rudowłosego faceta, pojawiające się co i rusz "Jezuu" wywołują już tylko zgrzytanie zębów...

Kolejna książka o niczym... Do tego dość głupiutka, moim zdaniem.

Co my tu mamy? Grupę studentów z Akademii Sztuk Pięknych, którzy zajmują się tylko swoimi pracami na zajęciach i imprezowaniem. No, to jeszcze rozumiem, w końcu takie są uroki studenckiego życia. Ale tak naprawdę nie ma tu nic poza tym, zupełnie, jakby autorka przepisała zapiski ze swojego pamiętnika z lat...