Podczas lektury mocno frapowało mnie, czy rzeczywiście autor jest księdzem. Sprawdziłam. Nie jest. Za to wiele czasu z księżmi spędza, rozmawia, wymienia się poglądami, zapewne zna ich wewnętrzne rozterki lepiej aniżeli zwyczajny parafianin. Dlatego wie, że ksiądz, to nie monument ze spiżu, lecz taki sam człowiek jak każdy z nas. Z własnymi problemami, lękami, obawami. Może być alkoholikiem, może mieć kochankę, może być chciwy, lecz z drugiej strony może się podzielić ostatnią kromką chleba, pracować z trudną młodzieżą, na której wszyscy już przysłowiowy krzyżyk postawili. Może z oddaniem opiekować się niepełnosprawnymi, może się wspinać, chodzić po górach, mieć własne pasje. Nasz bohater, Wacław Olbrycht, pseudonim literacki Groser jest księdzem, lecz również pisarzem. Specjalizuje się głównie w opowiadaniach, które są drukowane w czasopismach katolickich oraz w postaci książek. Ta pasja sprawia, że spotyka się z różnymi ludźmi, ma wielu przyjaciół i znajomych, lecz również wrogów. Są tacy, którym jego pisanie przeszkadza. Uważają, że szarga dobre imię kościoła, że wkłada w ręce przeciwników kleru broń. Książkę czyta się wyśmienicie. Łatwo dać się wciągnąć mimo, że akcja przenosi się w różne miejsca, a narrator portretuje różne postaci. Z zainteresowaniem sięgnę po kolejny tom.

Podczas lektury mocno frapowało mnie, czy rzeczywiście autor jest księdzem. Sprawdziłam. Nie jest. Za to wiele czasu z księżmi spędza, rozmawia, wymienia się poglądami, zapewne zna ich wewnętrzne rozterki lepiej aniżeli zwyczajny parafianin. Dlatego wie, że ksiądz, to nie monument ze spiżu, lecz taki sam człowiek jak każdy z nas. Z własnymi problemami, lękami, obawami. Może...