Jeden z najbardziej znanych mitów greckich to historia Jazona i Medei. I o ile wyprawa po złote runo to typowa historia przygodowa, tak dalsze losy tej pary do lekkich i wesołych nie należą. Po kilku latach szczęśliwego małżeństwa, Jazon postanawia odprawić Medeę i ożenić się z córką króla Kreonta. Ale Medea, jako czarodziejka i dumna służebnica bogini Hekate, poprzysięga zemstę.

Od początku uderzyła mnie wymowa dzieła Eurypidesa. Nie jest tajemnicą, że starożytni Grecy traktowali kobiety trochę jak istoty gorszego sortu, słabe i głupie(co zresztą, niestety, widać w ,,Uczcie” Platona, gdzie uczucie do kobiety jest traktowane jako coś mniej szlachetnego niż do mężczyzny, bo kobiety nie potrafią do końca przeżywać wzniosłości). Tymczasem Medea nie dość, że jest postacią dumną i zdecydowaną, i z pewnością nie można jej porównać do pięknych, delikatnych księżniczek w typie Ariadny czy Andromedy, to jeszcze dodatkowo otwarcie mówi o dyskryminacji kobiet. Tak naprawdę utwór Eurypidesa można interpretować jako oskarżenie rzucone rodowi męskiemu, który podporządkował sobie kobiety i przeznaczył je jedynie do ról pokornych matek i żon. Niesamowite, że w piątym wieku przed naszą ery ktoś zdecydował się jasno i wyraźnie powiedzieć, że kobiety mają gorzej, że są niepewne swojego losu, zależne we wszystkim od mężów, a macierzyństwo nie jest jedynie radością i spełnieniem, a powodem trosk i niepokojów.

Nie mogę nie wspomnieć o samej kreacji głównej bohaterki. Medea nie jest szlachetną, ofiarną postacią jak Edyp czy Antygona. Działa w imię swojej zemsty, a nie czyjegoś dobra, jest mściwa i okrutna. Ale nie da się jej nazwać postacią całkowicie negatywną. Wszyscy wiemy, że w imię miłości do Jazona zabiła swojego brata – ale teraz tego żałuje. Zabija też własne dzieci, ale okazuje się, że miała w tym inne motywacje niż zrobienie na złość Jazonowi. Medea jest postacią bardzo skrzywdzoną i nieszczęśliwą, ale wciąż działającą. Czyni zło, ale jest tego świadoma. W monologach zwraca uwagę na to, że każde jej zachowanie jest czymś motywowane i że gdyby ludzie obchodzili się z nią inaczej, ona również byłaby lepsza(co nie znaczy, że na starcie była aniołkiem). I dlatego budzi o wiele większą sympatię niż bierne, dające sobą pomiatać ,,przykładne kobiety”. Sam związek Jazona i Medei też jest niesamowicie ciekawy, bo wydaje się, że mimo kłótni i pretensji, oni wciąż coś do siebie czują. Zresztą, Jazon postąpił z Medeą naprawdę ohydnie – pozwolił jej sobie pomóc, a potem był zły, że ludzie mówią, że zawdzięcza coś kobiecie i trochę zaczął się bać potęgi Medei. Nasza czarodziejka jest więc chyba pierwszą postacią kobiecą, która zostaje ukarana za to, że jest silniejsza i mądrzejsza od otaczających ją mężczyzn.

,,Medea” to zdecydowanie jedna z najlepszych greckich tragedii. Mimo, że zgodna z duchem swojej epoki i nawiązująca do ówczesnej filozofii(ach, to słynne przeznaczenie!), okazuje się być bardzo współczesna. Myślę, że wiele kobiet, i nie tylko, będzie mogło utożsamić się z księżniczką i czarodziejką, która sięgnęła do okrucieństwa, bo chciała być szanowana jak mężczyzna.

,, Wy milczycie!... Tak kobieta będzie pełna trwogi
We wszystkim; tchórz do wojny, z pochew broni srogiej
Nie wyjmie, lecz gdy ślubne zbezczeszczą jej łoże
Nikt mściwszym ani krwawszym od niej być nie może.”

Jeden z najbardziej znanych mitów greckich to historia Jazona i Medei. I o ile wyprawa po złote runo to typowa historia przygodowa, tak dalsze losy tej pary do lekkich i wesołych nie należą. Po kilku latach szczęśliwego małżeństwa, Jazon postanawia odprawić Medeę i ożenić się z córką króla Kreonta. Ale Medea, jako czarodziejka i dumna służebnica bogini Hekate, poprzysięga...