Udało mi się w końcu przebrnąć do końca przez ignorancką (bo jak inaczej nazwać gołym okiem widoczną róznicę mentalnościowo-kulturową) historię "miłości" białej kobiety nazywanej przez czarnoskórych mieszkańców Kenii "mzungu" z masajskim wojownikiem Lketingą. Oczywiście poza naiwnością bohaterki a zarazem autorki książki, należą jej się również szczere gratulacje za odwagę a może głupotę (nie wiem które określenie trafniejsze), jakie włożyła w próbę udowodnienia, nie wiem czy samej sobie czy światu, że możliwy jest szczęśliwy związek i świadome ucywilizowane życie w buszu i powiedzmy sobie szczerze z analfabetą.
Oczywiście fascynacja inną kulturą, krajem czy mieszkańcami jest jak najbardziej zrozumiała, natomiast niezrozumiałe jest dla mnie kompetnie to, jak można narażać własne życie i godność w imię z góry skazanej na niepowodzenie miłości. Banalne jest tłumaczenie autorki, że na początku było wspaniale (biorąc pod uwage fakt, że nawet ich kontakty intymne nie były romantyczne), a wszystko zmieniło się z narodzinami Ich córki Nairobi. Wiemy to chyba wszyscy, że na początku zawsze jest cudownie a poźniej zaczyna się wspólne, nie zawsze pełne kompromisów i zrozumienia życie codzienne.
Styl pisania autorki również pozostawia wiele do życzenia. Ale nie gańmy jej za to, miał to przeciez być spis jej 4-ro letniego życia w Kenii z masajskim "mężem". I takim opisem właśnie jest, prostym, niesprawiającym żądnych czytelniczych trudności ze zrozumieniem egzystencji w buszu "Białej Masajki".
Pomimo wszystko uważam, że przez tą pozycję należy przejść !

Udało mi się w końcu przebrnąć do końca przez ignorancką (bo jak inaczej nazwać gołym okiem widoczną róznicę mentalnościowo-kulturową) historię "miłości" białej kobiety nazywanej przez czarnoskórych mieszkańców Kenii "mzungu" z masajskim wojownikiem Lketingą. Oczywiście poza naiwnością bohaterki a zarazem autorki książki, należą jej się również szczere gratulacje za odwagę...