Magnus Mills jest niepodrabialny. W "Poskramianiu bydła" przedstawił historię robotników stawiających płoty, a więc książka koncentrowała się na - uwaga - stawianiu płotów. W "Trzech na audiencji u króla" autor opowiada z kolei o ludziach mieszkających w domach z blachy na odludnym płaskowyżu. W związku z tym cała fabuła kręci się wokół domów z blachy. Trzeszczą i skrzypią (ale to ich urok), można je przenosić z miejsca na miejsce (niestety, trudno je potem złożyć, bo każda blacha wygląda tak samo), wiejący wiatr na ich blaszanych ścianach wygrywa piaskiem melodie i to jest piękne. Stężenia absurdu sięgają zenitu i to jest dobre. Żadne słowo nie jest zbędne, każde jedno Mills bardzo szanuje. Mniej więcej do połowy byłem zachwycony, niestety, w drugiej części fabuła nabiera rozpędu, zaczynają nawet pojawiać się ZDARZENIA, a to książeczce ewidentnie nie służy. U Millsa jest fajnie, kiedy niewiele się dzieje, a najlepiej kiedy nie dzieje się nic. Niemniej jednak to jego pisarstwo jest diabelsko oryginalne i charakterystyczne, a ja nie żałuję ani jednej z tych czterech złotówek, które zapłaciłem za "Trzech na audiencji u króla".

Magnus Mills jest niepodrabialny. W "Poskramianiu bydła" przedstawił historię robotników stawiających płoty, a więc książka koncentrowała się na - uwaga - stawianiu płotów. W "Trzech na audiencji u króla" autor opowiada z kolei o ludziach mieszkających w domach z blachy na odludnym płaskowyżu. W związku z tym cała fabuła kręci się wokół domów z blachy. Trzeszczą i skrzypią...