Być może trzeba interesować się kulturą krajów półwyspu indyjskiego, by docenić wartość tej książki, ale jeśli chcemy poznać różnorodną mentalność Pakistańczyków, to ta książka ukaże nam cały wachlarz bogatych osobowości. Obraz pakistańskich imigrantów w niewielkim angielskim miasteczku. Ich codzienność i rozdarcie pomiędzy kulturą rodzimą, a krajem ich emigracji.

Być może trzeba interesować się kulturą krajów półwyspu indyjskiego, by docenić wartość tej książki, ale jeśli chcemy poznać różnorodną mentalność Pakistańczyków, to ta książka ukaże nam cały wachlarz bogatych osobowości. Obraz pakistańskich imigrantów w niewielkim angielskim miasteczku. Ich codzienność i rozdarcie pomiędzy kulturą rodzimą, a krajem ich emigracji.

Książka nie tylko aktualna, ale też w świetle gorącej dyskusji na temat emigrantów muzułmańskich, a raczej braku takowej, nabrała dla nas nieoczekiwanego znaczenia. Co do dyskusji stało się to co było do przewidzenia u nas, czyli jest się na tak albo na nie i obie strony są skłonne jedynie do potępienia adwersarzy i właściwie na tym kończy się cała dyskusja. A chyba jest o czym dyskutować, bo przecież emigracja jest koniecznością i nie można przed nią zamykać drzwi, ale z drugiej strony nie można traktować ludzi jak liczby ( w tym wypadku 6000) z jawnym zamiarem pozostawienia kłopotów innym, samemu awansując do Brukseli.
To było nawiasem, bo książka jest wielowymiarowa, obejmuje i kwestie jednostek i sprawy dotyczące społeczności muzułmańskiej w Anglii. Jednakże w pierwszym rzędzie trzeba odnieść się do tytułu z kochankami. Że miłość nie jest strawnym zjawiskiem dla publiczności wiadomo nie od dziś, bo przecież nic tak nie boli jak cudze szczęście. A jeżeli społeczność ma środki i poparcie by wymusić siłą obłudną moralność, to dochodzi do tragedii. Pisarz przy tym potrafi zachować lekki ton, choćby zdradzając czytelnikom jakiego mężczyznę kobiety uważają za idealnego. Nie powinienem wyjawiać treści, lecz zbyt mnie kusi, bo może któraś czytelniczka nie przeczyta książki i wciąż będzie błądzić po omacku. Więc istnieją 32 cechy dzięki którym kobieta jest w stanie w minutę stwierdzić męską doskonałość. Mężczyzna doskonały jest głęboki pod trzema względami i pod trzema szeroki; tryskający zdrowym rumieńcem pod siedmioma; zadbany pod pięcioma i długi pod czterema; wydatny pod sześcioma, kształtny i krótki pod czterema. Tak więc drogie Panie, z książką Aslama pod pachą, na poszukiwania!
To co najwartościowsze w książce to przenikliwa obserwacja społeczności pakistańskich muzułmanów przepędzających życie w enklawie gdzieś w Anglii ( być może w którejś dzielnicy Londynu). Pragnienie przeniesienia swojej ojczyzny z tradycjami, mentalnością, moralnością jest niezwykle silne w tej społeczności. Lecz w zderzeniu z zachodnią wolnością ich zasady wydają się pozbawione sensu, okrutne, jakby wzięte z odległej, zapomnianej epoki. Ta książka to także głos przeciwko fanatyzmowi religijnemu, nie tego przejawiającego się w mordowaniu turystek na plaży czy paleniu czarownic na stosie. Chodzi o zwykłych, przeciętnych ludzi, którzy wierzą w etykę wbijaną im do głów przez namiestników Cnoty Jedynej, w tym imamów i księży, a etyka ta w praktyce polega na bezczelnym wtrącaniu się w cudze życie i przeklinaniu cudzych poglądów, polega na łatwym stawianiu pod pręgierzem innych i równie łatwym oczyszczaniu swoich grzechów. To taki fanatyzm, który mrozi serca, zatruwa umysły i zakłada klapki na oczy, i który jest tak niebezpieczny, że należy czuwać, nie pozwolić by powstał, w zalążku zdławić. Czy my, choćby przez porównanie ze społecznością muzułmańską, nie ulegamy łatwej pokusie prostych rozwiązań? Ta książka nie odpowiada na to pytanie, nawet nie zadaje, wprost nie zadaje, ale trudno oprzeć się wrażeniu, że to właśnie poeta miał na myśli.

Książka nie tylko aktualna, ale też w świetle gorącej dyskusji na temat emigrantów muzułmańskich, a raczej braku takowej, nabrała dla nas nieoczekiwanego znaczenia. Co do dyskusji stało się to co było do przewidzenia u nas, czyli jest się na tak albo na nie i obie strony są skłonne jedynie do potępienia adwersarzy i właściwie na tym kończy się cała dyskusja. A chyba jest o...

Niesamowita, wgniotła mnie w ziemię.

Niesamowita, wgniotła mnie w ziemię.

Od pierwszych stron książki miałam niezwykle mieszane uczucia, byłam przekonana, że "Mapy" napisane przez Nadeema Aslama to typowy romans, "wyciskacz łez". Niezwykle się pomyliłam, jest to jedna z niewielu książek, która wzbudziła we mnie taki bunt, złość i agresję. Historia teoretycznie dotyczy dwojga ludzi, którzy zaginęli w niewyjaśnionych okolicznościach, tak na prawdę wydaję mi się to tylko tłem do historii pewnej niezwykle konserwatywnej kobiety, która zmuszona jest do mieszkania w obcym kraju. Czy jest zmuszona? Czy to ucieczka do lepszego świata, lepszego życia, decyzja męża czy autentyczny przymus? To pozostaje dyskusyjne. Kaukaz - bo o tej kobiecie mówię jest niezwykle religijna, bogobojna, absolutnie bezkrytyczna i bezwzględnie oddana Allahowi. To właśnie opis jej zachowań, poglądów i sposób myślenia jej zwolenników wzbudzał we mnie największą złość, na usta ciśnie się powtarzane hasło "religią opium dla ludu". Staram się zrozumieć ten tok myślenia jednak jest to tak absolutnie pozbawione logiki, że aż wbija w fotel. Przy końcu jednak - autor tak manewruje naszymi uczuciami, że cała złość i agresja obraca się w żal.. Jest to temat niezwykle ważny również z politycznego punktu widzenia i szerzącej się islamizacji. Reasumując - polecam, na prawdę dobra książka, sposób pisania w niektórych momentach jest nużący ale warto się przez to przebić. Powieść ukazuje wiele skrajności - jak bardzo podobni jesteśmy do siebie mimo różnic kulturowych, i jak bardzo różni jesteśmy od siebie.. Jak łatwo wpaść w sidła ideałów i bezkrytycznej wiary absolutnej, ograniczyć myślenie i popełnić błąd. Jak często balansujemy na granicy przestrzegania praw a hipokryzji. Jak dużo wymagamy od innych - jak mało od siebie? Jak łatwo powierzyć swoje życie ludziom, którzy wiarę wykorzystują przeciwko nam. Czy słuszne jest domaganie się praw bezwzględnych przez liczne mniejszości narodowe - czy nie narusza to praw obywateli Państwa dającego mniejszością miejsce zamieszkania.. Daje do myślenia, polecam.

Od pierwszych stron książki miałam niezwykle mieszane uczucia, byłam przekonana, że "Mapy" napisane przez Nadeema Aslama to typowy romans, "wyciskacz łez". Niezwykle się pomyliłam, jest to jedna z niewielu książek, która wzbudziła we mnie taki bunt, złość i agresję. Historia teoretycznie dotyczy dwojga ludzi, którzy zaginęli w niewyjaśnionych okolicznościach, tak na prawdę...