Uważam, że tym razem autor doprowadził do "zmęczenia materiału". O ile pierwszy tom można traktować jako bardzo dobrą książkę, całość jako seria niestety rozczarowuje. Po raz kolejny otrzymujemy coś w rodzaju kilku skeczy kabaretowych, rozgrywających się na tej samej scenie. Brakowało mi osi
fabularnej, która napędzałaby w czytelniku chęć do poznania tej absurdalnej historii. Myślałem, że całość naprawdę sprowadza się do szukania pytania na odpowiedź "42", jednak okazało się, że wystarczy przeczytać epilog. Wcześniejsze 33 rozdziały kompletnie niczego nie wnoszą w tej materii. Jeśli chodzi o bohaterów, to jedynie Zaphodowi udało się zachować odrobinę własnego ja. Pozostali autostopowicze przestali być tak wyrazistymi postaciami jak wcześniej. Nie dziwię się - też bym zwariował. Teoretycznie mógłbym sięgnąć po kolejną książkę tego autora, ale boję się, że więcej już nie dam rady. Żeby nie było tak smutno, na koniec dodaję cytat:

"Latanie to sztuka, a raczej sztuczka. Dowcip polega na tym, by nauczyć się rzucać na ziemię i nie trafiać w nią"

Uważam, że tym razem autor doprowadził do "zmęczenia materiału". O ile pierwszy tom można traktować jako bardzo dobrą książkę, całość jako seria niestety rozczarowuje. Po raz kolejny otrzymujemy coś w rodzaju kilku skeczy kabaretowych, rozgrywających się na tej samej scenie. Brakowało mi osi
fabularnej, która napędzałaby w czytelniku chęć do poznania tej absurdalnej...