Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sporo wody upłynęło od kiedy skończyłem 3 tom Archiwum Burzowego Światła i przez kilka pierwszych stron czułem się trochę nieswojo. Przypominało to trochę spotkanie ze starymi znajomymi. Wydają się trochę obcy, ale początkowa niepewność szybko mija. Z przyjemnością dałem się porwać kolejnej barwnej opowieści o ludziach, Sprenach i Odpryskach. Czapki z głów Panie Sanderson, że udało Ci się stworzyć tak pojemne uniwersum, które wciąż skrywa tak wiele tajemnic przed czytelnikiem. Co tu dużo mówić, Brandon Sanderson jest jednym z moich ulubionych pisarzy fantasy i po raz kolejny udowadnia, że nawet te krótsze powieści wychodzą mu zgrabnie i z polotem.

Sporo wody upłynęło od kiedy skończyłem 3 tom Archiwum Burzowego Światła i przez kilka pierwszych stron czułem się trochę nieswojo. Przypominało to trochę spotkanie ze starymi znajomymi. Wydają się trochę obcy, ale początkowa niepewność szybko mija. Z przyjemnością dałem się porwać kolejnej barwnej opowieści o ludziach, Sprenach i Odpryskach. Czapki z głów Panie Sanderson,...

Chyba jeszcze nigdy nie zdażyło mi się skończyć książkę o poranku, ale to równie dobra pora jak każda inna. Przechodząc szybko do samej powieści - dokładniej zbioru luźno powiązanych ze sobą opowiadań, muszę przyznać, że ma coś w sobie. Nie potrafiłem przeczytać jej „na raz”. Trochę to trwało, od kiedy zdecydowałem się poznać przedstawiona w niej opowieść. Myśle, że było to spowodowane nie tylko sposobem prowadzenia fabuły, ale także nierównym poziomem poszczególnych rozdziałów. Nie każda opowiadana przez pielgrzymów historia była na tyle interesująca, abym chciał dowiedzieć się jak się skończy, co było dalej. Doceniam nieszablonowe pomysły, rozmach i wizje światów przedstawionych w Hyperionie, ale nie była to do końca rozrywka jakiej oczekiwałem. Mrok, defetyzm i gesty klimat potrafią przytłoczyć, zamiast pozwolić się zrelaksować samą lekturą. ⭐️⭐️⭐️⭐️

Chyba jeszcze nigdy nie zdażyło mi się skończyć książkę o poranku, ale to równie dobra pora jak każda inna. Przechodząc szybko do samej powieści - dokładniej zbioru luźno powiązanych ze sobą opowiadań, muszę przyznać, że ma coś w sobie. Nie potrafiłem przeczytać jej „na raz”. Trochę to trwało, od kiedy zdecydowałem się poznać przedstawiona w niej opowieść. Myśle, że było to...

Diuna. Książka, za która zbierałem się bardzo długo, trochę przez niesłuszne przeczucie, że lektura nie sprawi mi przyjemności, trochę z obawy, że będę zmuszał się do jej przeczytania. Chociaż ostatnio zdecydowanie mniej czasu poświęcam na tego typu rozrywkę, to radość z poznawania świetnych historii jest u mnie równie duża, jak z jazdy na rowerze. Zdawać by się mogło, że losy chłopca rzuconego w wir wydarzeń na niebezpiecznej, pustynnej planecie nie przyciągną mojej uwagi, a jednak Arrakis ze swoimi czerwiami, mistycyzmem i nietuzinkowa wizja przyszłości, rozpaliło moja wyobraźnię. Jestem dość wybrednym czytelnikiem, dlatego bardzo często współczesne powieści nie potrafią zapewnić mi odpowiedniej rozrywki, nieudolnie kopiując motywy znane z innych tytułów, tworząc bohaterów bez wyrazu, głębi. W Diunie znalazlem to wszystko co sprawia, że czas spędzony na lekturze tej historii był tzw. ucztą czytelnicza. Ciekawie zarysowani bohaterowie, a wśród nich silne i niezalezne postacie kobiece, to tylko jeden z powodów dla których polecam tą książkę każdemu. Teraz i ja rozumiem dlaczego uważana jest za arcydzieło i czekam na film, który ma się ukazać prawdopodobnie jeszcze w tym roku.

Diuna. Książka, za która zbierałem się bardzo długo, trochę przez niesłuszne przeczucie, że lektura nie sprawi mi przyjemności, trochę z obawy, że będę zmuszał się do jej przeczytania. Chociaż ostatnio zdecydowanie mniej czasu poświęcam na tego typu rozrywkę, to radość z poznawania świetnych historii jest u mnie równie duża, jak z jazdy na rowerze. Zdawać by się mogło, że...