Ubawiłam się setnie. Pomysł na fabułę niesamowity. Gorzej z realizacją. A także konsekwencją.

Co byś zrobił, gdybyś umarł i odrodził się w ciele mrówki? Albo świnki morskiej czy cielaka? Otóż musiałbyś zbierać dobrą karmę, aby ostatecznie dostąpić nirvany. Kim bardzo się stara, gdy już udaje jej się pogodzić z zaistniałą sytuacją i zrozumieć czego oczekuje od niej Budda. Tak, Budda, bo według autora właśnie on zajmuje się duszami ludzi, którzy nie praktykowali za życia żadnej religii. W porządku, to tylko fikcja literacka, absolutnie nie bronię nikomu fantazji. A tej na pewno Davidowi Safierowi nie brakuje!

Żeby było jasne- perypetie Kim po śmierci, gdy wciela się w coraz to inne zwierzęta, wszystkie przygody w mrowisku, laboratorium, stajni- jak dla mnie wymyślone bardzo dobrze. Zabawne, a jednocześnie dające do myślenia. Taka próba wczucia się w zwierzęcy sposób myślenia, zgadywanie jakie problemy nękają te małe stworzenia i jaki jest ich stosunek do ludzi. Mnie nie przekonuje tylko zakończenie, które jest bardziej naciągane, niż niejeden amerykański film akcji. O ile całość czytało mi się naprawdę przyjemnie i traktowałam to jako może zbyt naiwną, ale jednak zgrabną alegorię, to zakończenie uderzyło mnie swoim debilizmem do tego stopnia, że zastanowię się dłużej, nim sięgnę po książkę z serii "Zapach pomarańczy", a inne utwory Safiera zdecydowanie sobie podaruję.

Ubawiłam się setnie. Pomysł na fabułę niesamowity. Gorzej z realizacją. A także konsekwencją.

Co byś zrobił, gdybyś umarł i odrodził się w ciele mrówki? Albo świnki morskiej czy cielaka? Otóż musiałbyś zbierać dobrą karmę, aby ostatecznie dostąpić nirvany. Kim bardzo się stara, gdy już udaje jej się pogodzić z zaistniałą sytuacją i zrozumieć czego oczekuje od niej Budda....