Miłość do Żeromskiego zbudziła się we mnie trochę niespodziewanie przy n-tym czytaniu "Syzyfowych prac", kiedy po twórczość pierwszego poety wśród prozaików sięgałam z musu. Krwawi jednak me serce, gdy czytam (i słyszę) negatywne opinie o kolejnych dziełach Stefana. Smutno mi, że tak piękna twórczość, bo najwłaściwsze słowo na określenie stylu Żeromskiego to właśnie "piękny", spotyka się z ostrą krytyką, a opiewa się kogoś tak przeciętnego, jak Sienkiewicz.
Opisy Żeromskiego to sztuka, otwierasz pierwszą stronę, "Istny potop blasku słonecznego zalewał przestwór", "Pył bezlitosny zasypywał je niespostrzeżenie" i już wiesz, że to Żeromski, wiesz, że nie będzie szczęśliwego zakończenia i nikt nie pobiegnie przez przeszkody do ołtarza.

Uwielbiam delikatny, nienarzucający się humor Żeromskiego. Jeżeli ktoś nie będzie czytał uważnie, nie wychwyci uśmiechu Stefana. Zresztą, nie wychwyci całego piękna powieści, piękna stojącego wyżej niż sama fabuła.
Żeromski już za życia musiał zmierzyć się z nędzą i wiecznymi niepowodzeniami. Z tym samym mierzyć się przyjdzie też Judymowi - pełnemu ideałów, młodemu lekarzowi, głównemu bohaterowi. Postaci skomplikowanej - pełnej wzniosłych ideałów, choć nie do końca w nie wierzącej, szukającej szczęścia - a jednak rezygnującej z niego w decydującym momencie.
Gdybym była sprawiedliwa, przyznałabym powieści 7 gwiazdek. Ale życie nie jest sprawiedliwe, oceny innych jeszcze mniej, a Żeromski nie otrzymał od życia nawet tego, co mu się zdecydowanie należało - Nobla. Dlatego przyznałabym temu Panu, którego oczy smutnie spoglądają z podręcznikowej fotografii, jakby miały świadomość, że przejście przez "Ludzi..." stanowi dla większości katorgę, maksymalną ocenę w każdej możliwej skali.

Miłość do Żeromskiego zbudziła się we mnie trochę niespodziewanie przy n-tym czytaniu "Syzyfowych prac", kiedy po twórczość pierwszego poety wśród prozaików sięgałam z musu. Krwawi jednak me serce, gdy czytam (i słyszę) negatywne opinie o kolejnych dziełach Stefana. Smutno mi, że tak piękna twórczość, bo najwłaściwsze słowo na określenie stylu Żeromskiego to właśnie...