Mam w ręku wydanie z 1993 r. Właśnie skończyłam czytać i uśmiecham się do zdania zamieszczonego na samym końcu:

„ Kiedy patrzę na swoje życie, to owszem, grzebię się w przeszłości, ale przede wszystkim ciekawa jestem co będzie dalej. Te czasy są jak pasjonująca książka. Co będzie dalej?”
Agnieszka Osiecka (1936-1997).

To pewnie przejaw tej dwoistości duszy, umysłu, którą u siebie tak mocno akcentuje. Bo to taka afirmacja życia, ale zabarwiona jakąś melancholią (wie to każdy, kto choć trochę się zanurzy w tę lekturę). Czy to czemuś przeszkadza? Nie sądzę. Paleta nabiera barw. Raz jaśniejszych, raz ciemniejszych. Robi się po prostu ciekawie.
Co to za książka? „zewnętrzna” - mówi Osiecka. Tę „wewnętrzną” trzeba jeszcze spisać. Czternaście wieczorów i czternaście dialogów. Tak – dialogów. Czyżby znowu przejaw dwoistości? Tak na marginesie: to całkiem niezła forma – dzięki temu bardzo lekko się to czyta. W gruncie rzeczy to po prostu zbiór wspomnień – o rodzicach, przyjaciołach, zwierzętach, o alkoholu i o piciu, o warszawskim STS-ie i krakowskiej „Piwnicy”, o niełatwych czasach, w których przyszło im żyć, o "ważnych” ludziach tamtego pokolenia, o podróżach do Ameryki, do Paryża i do Moskwy, o miejscach i ludziach tam poznanych. To zbiór opowieści i anegdot o aktorach, pisarzach, poetach, fotografach i do tego... parę słów o Agacie. Dużo zdjęć – nawet nie trzeba wysilać wyobraźni.

„Moje życie to powieść z przygodami, ale nie wiem czy zawsze w najlepszym guście. W piosenkach bardziej dbałam o styl”

„Niemal wszystkie tarapaty, w które się pakowałam, wszystkie plagi i koszmary zawdzięczam samej sobie. Bardzo mało mam za sobą takich jakichś klasycznych „przygód” - znaczących zdarzeń, które przyszły z zewnątrz. Każdy siwy włos na mojej głowie wyprodukowałam osobiście”

„To jest wszystko kwestia ceny. W tym sensie co drugi człowiek jest Faustem. Za wielkie rzeczy płaci się wielkie ceny, chyba tak to jest. I chyba dopiero pod koniec drogi, w swoim sercu i w swoim sumieniu rozstrzygasz, czy było warto. I co to znaczy – warto”

„Moje życie to zła historia dobrze opowiedziana”.

I w tym miejscu trzeba pozwolić dopowiedzieć jeszcze jedną rzecz:

„Zawsze byłam wyczulona na słowo. Urodziłam się z poczuciem formy, tak jakbym trzymała w rękach organki i światłomierz”.

I dlatego tak dobrze się to czyta, pani Agnieszko.
Polecam. Wspomnień czar....

Mam w ręku wydanie z 1993 r. Właśnie skończyłam czytać i uśmiecham się do zdania zamieszczonego na samym końcu:

„ Kiedy patrzę na swoje życie, to owszem, grzebię się w przeszłości, ale przede wszystkim ciekawa jestem co będzie dalej. Te czasy są jak pasjonująca książka. Co będzie dalej?”
Agnieszka Osiecka (1936-1997).

To pewnie przejaw tej dwoistości duszy, umysłu,...