Książka jest zapisem rozmów z Agnieszką Osiecką. Autorka opowiada o domu rodzinnym i dzieciństwie, o rodzicach: neurotycznej, despotycznej matce i wspaniałym ojcu, Wiktorze Osieckim, sławnym pianiście, który był dla niej wzorem człowieka i artysty i któremu przez całe życie pragnęła dorównać. Wspomina studia na Uniwersytecie Warszawskim i w łódzkiej Filmówce, kiedy to przeżywała pierwsze miłości i nawiązywała przyjaźnie. Opowiada także o niezbyt udanych początkach pracy dziennikarskiej i wspaniałych latach w Studenckim Teatrze Satyryków (STS) w Warszawie wtedy powstały jej pierwsze wiersze i piosenki. Obszerne fragmenty książki zajmuje krytyczny opis ówczesnej rzeczywistości politycznej, życia społecznego i artystycznego. Na tym tle Osiecka snuje refleksje na temat życia, jego sensu i wartości, przemijania, a także roli twórczości. Pozwala to uważnemu czytelnikowi lepiej zrozumieć dorobek artystki, w którym znajduje odbicie jej bogate i niełatwe życie.