"A co tam piszesz?- pyta babcia znad jakiegoś pisma.
-Powieść o tobie, babciu.
[...}
-I jak ci idzie?
-Fatalnie. Nic się nie klei. Bo albo muszę iść chronologicznie, a to bez sensu, bo ty nigdy nie opowiadasz chronologicznie, albo dygresjami, a wtedy nikt się nie zorientuje, o co chodzi.
-To sobie przeczyta dwa razy.
-No, pewnie jest to jakiś sposób."

Życie babci Dehnela było niezwykle barwne, interesujące i intensywne. Jej wspomnienia co rusz usiane są dramatycznymi wydarzeniami, przeplatanymi z zabawnymi sytuacjami życia codziennego. A jej życie erotyczne! Ach...powiedzmy , że było całkiem sympatycznie nieprzyzwoite. Autor cudownie pokazał studium przemiany nad wyraz inteligentnej piękności z błyskiem w oku, w schorowaną i niedołężną staruszkę, której resztki godności ratuje już tylko miłość rodziny, a zwłaszcza przywiązanie wnuka. Jako pełna charakteru i siły pozostaje już tylko w ich sercach.

Sposób narracji jest wymagający dla czytelnika. Wynika to z trudności, do których pisarz przyznał się w przytoczonym przeze mnie cytacie. Cieszę się, że wybrał drogę opowieści zawiłej i dygresyjnej, ale przez to nabierającej cechy wiarygodności i autentyczności. Babcine historie takie właśnie są- jak malarstwo impresjonistyczne. Skupiają się na wrażeniu, odczuciu. Przez to może czasem minie trochę czasu, zanim zrozumie się je całkowicie, ale za to nabierają przez to unikatowego charakteru.

Książka jest gawędziarsko napisaną gorzką refleksją o tym, że wszystko mija. I musi minąć, bo takie jest prawo każdej rzeczy. Mądra to i cudownie napisana refleksja. Styl pana Jacka głęboko porusza serce i uruchamia wyobraźnię.

Polecam gorąco tę pozycję. To kawał dobrej literatury. Ma szansę rozbudzić w nas tęsknotę za dawnymi czasami, za pięknymi opowieściami i uroczymi bibelotkami. No i rozpalić ponownie miłość do naszych babć- kopalni interesujących opowieści. Babć, które zmagają się z bezlitosnym czasem.

"A co tam piszesz?- pyta babcia znad jakiegoś pisma.
-Powieść o tobie, babciu.
[...}
-I jak ci idzie?
-Fatalnie. Nic się nie klei. Bo albo muszę iść chronologicznie, a to bez sensu, bo ty nigdy nie opowiadasz chronologicznie, albo dygresjami, a wtedy nikt się nie zorientuje, o co chodzi.
-To sobie przeczyta dwa razy.
-No, pewnie jest to jakiś sposób."

Życie babci Dehnela...