Stosunek rodziny do dziecka jest zależny od tego o jakiej familii mówimy. Zdarza się nieraz, że rodzina odpycha swe dziecko i jest wobec niego całkiem nieczuła, w ten czas taka młoda osoba stara się za wszelką cenę zwrócić uwagę dorosłych na siebie – popisując się, biorąc udział w bijatykach, uciekając z domu czy nawet biorąc jakieś używki typu alkohol lub narkotyki, a później chcąc czy nie chcąc się od nich uzależniając. Słyszałam także kilka razy o przypadkach, gdy rodzice byli opiekuńczy wobec dziecka aż nadto: nie pozwalali im wychodzić samodzielnie do sklepu, spotykać się ze znajomymi albo chociażby wyjść na podwórko bez ich opieki. W takich wypadkach dzieci, mając już tego dość reagowały w inny sposób aniżeli osoby, którym zbyt wiele uczuć się nie okazywało. Uciekały z domu, aby poczuć czym jest życie, czym ryzyko. Taka młodzież aż nienawidziła swoich rodzicieli. Książka Jany Frey „W Ślepym Zaułku Wolności” jest opowieścią, w której głównym wątkiem jest historia Sofii opisana na podstawie faktów. Dziewczyna przedstawia nam swe pełne upokorzeń życie, od którego chciała się oderwać uciekając z domu i tym samym „wchodząc w złe towarzystwo”.

Zastanawialiście się kiedykolwiek nad dziecięcą psychiką? Nad tym, co jest powodem niektórych intrygujących działań młodzieży? Nad tym, dlaczego często na ulicach widuje się żebraków? Dlaczego tak często zdarzają się nam – zwykłym ludziom przykre rzeczy typu włamania czy kradzieże? Czyja jest to wina? Jeżeliby dokładnie rozważyć tę kwestię, można by było bez problemu dojść do wniosku, że jest to wina rodziców takich osób – ideałów, jakie wbili im do głowy i jak się w stosunku do nich odnosili. Dzieci są obrazami życia, jakie prowadzą ich rodzice. Obrazami, jak się zachowują w gronie swoich najbliższych. Jak dużo czasu poświęcają swoim pociechom i jakie mają nawyki, ponieważ dla tak młodych osób autorytetem jest właśnie rodziciel. Nawet jeśli źle ich traktuje to tak niedoświadczone umysły sądzą, że to ich wina. Że to oni popełnili błąd, który doprowadził do takiego czy owakiego postępowania wobec nich przez dorosłych. Jednym z takich osób jest Sofia. Sofia na początku mieszkała z babcią, dziadkiem i mamą. Dziadkowie zawsze odnosili się wobec niej ciepło, jednak nie matka. Matka była zimna, nieczuła i krótko mówiąc – nie zachowywała się jak matka, raczej jak jakaś nieznajoma dla dziewczynki osoba. Sofia zawsze czuła, że ona jej nie chce, ale byli dziadkowie, kochający ją zresztą, więc nie zaprzątała sobie głowy relacjami z matką. Przecież dwie osoby ją lubiły! Ale pewnego dnia okazało się, że jej babcia jest chora i nie może się już nią zajmować, nawet z nią mieszkać. „Zawsze pozostaje Waldemar” – myślała Sofia. Ale tym razem nie było tak łatwo. Matka nie chciała mieszkać z przybranym ojcem. Wyprowadziły się i rozpoczęły nowe życie… bez Waldemara, za to z nowym chłopakiem matki. Tutaj pocieszenie niosła jej Ania – sąsiadka, w połowie Polka, z którą ojczym zabraniał jej się zadawać. Pewnego razu odkrył, że Sofia nie słucha jego zakazów. Wtedy pierwszy raz została pobita. Matka nie zareagowała. Kiedy Ania się wyprowadziła, rolę jej pocieszyciela zaczął nosić pewien chłopak z nowej szkoły, ale ten z kolei musiał przestać się z nią spotykać z powodów, jakie wymyślił nowy ojciec dziewczyny. Wtedy po raz pierwszy uciekła z domu. Po kilku takich przypadkach została wysłana do domu dla dzieci sprawiających kłopoty, kilka razy zmieniała ośrodek, bo z każdego uciekała. W czasie ucieczek błąkała się po mieście. Spotykała różnych ludzi i słuchała ich historii, za każdym razem czegoś się ucząc. To właśnie dlatego „zatytuł” to „Dzieci Ulicy”. Opowieść o życiu Sofii przeplata się z innymi historiami dzieci ulicy. Opowiadają dlaczego biorą narkotyki, dlaczego uprawiają prostytucję, dlaczego uciekły, dlaczego nie chcą wracać. W każdej przeszłości widoczna jest „czarna dziura”, która jest powodem stałych problemów z nimi, ta dziura to wychowanie. Sposób, w jaki rodzice nauczyli swoje pociechy żyć i co złego w stosunku do nich robili. Uważam, że najciekawszym wątkiem w tej książce jest historia pewnej dziewczyny, która uciekła z domu z powodu nadopiekuńczości. To okropne – nie móc wyjść samemu do szkoły, do kina czy nawet siedzieć w domu bez opieki, w dodatku, w wieku piętnastu lat. W książce w pewnym małym stopniu poruszany jest także problem nietolerancji. Dyskryminowanie z powodu koloru włosów, skóry czy nawet oczu i wagi. Ofiarą takiego postępowania stała się Sofia, kiedy wyzywał ją z podanych powyżej powodów ojczym czy jego matka.

„W Ślepym Zaułku Wolności” to książka, która pomimo, że nie grzeszy grubością jest pełnym obrazem wydarzeń, jakie mogą się zdarzyć, jeżeli rodzice „odpuszczą” sobie opiekę nad swym dzieckiem. Nie każdy nastolatek, który jest w sytuacji Sofii wyjdzie z tej opresji cało, jak ona. Nie każdy otrzyma niezbędną pomoc, nie każdy wyzna, co się działo w rodzinnym domu, kiedy nieświadomi niczego sąsiedzi rozwieszali pranie czy śmiali się z czyiś żartów. Powieść jest bardzo wstrząsająca i ukazuje, jak okropni i bezwzględni mogą być ludzie. Czyta się ją szybko, a podczas „wskakiwania na miejsce Sofii” doświadczamy, jakich wstrząsających przeżyć doświadczyła. Ten niewinny tekst zmusza nas do rozmyślań nad tym czy osoby, które znamy są naprawdę takie, na jakie wyglądają. Czy biorą udział w tak strasznych rzeczach, jakie opisane są w tym dziele? Czy znają osoby, które tak się zachowują? Czy potrafiliby zareagować właściwie? Ta lektura to dowód na to, że Jana Frey kolejny raz spisała się na medal. Jej powieści są wzruszające, mądre i pouczające, a w dodatku bardzo dużo z nich mogą wynieść dorośli, jeżeli tylko tego chcą.

Książki, jakie wydaje wydawnictwo Ossolineum są cudowne. Zmuszają do myślenia, uwrażliwiają i jeszcze w dodatku skracają dni, które są przeraźliwie nudne. Nie umiem napisać nic innego aniżeli – polecam!

Autor: Jana Frey
Tytuł polski: W Ślepym Zaułku Wolności
Tytuł oryginalny: Sofias Geschichte. Aus Dem Leben Eines Straβenkindes.
Ilość stron: 156
Premiera: 2001
Wydawnictwo: Ossolineum

http://czar-ksiazek.blog.onet.pl/021-W-Slepym-Zaulku-Wolnosci-J,2,ID447066544,DA2012-01-14,n

Stosunek rodziny do dziecka jest zależny od tego o jakiej familii mówimy. Zdarza się nieraz, że rodzina odpycha swe dziecko i jest wobec niego całkiem nieczuła, w ten czas taka młoda osoba stara się za wszelką cenę zwrócić uwagę dorosłych na siebie – popisując się, biorąc udział w bijatykach, uciekając z domu czy nawet biorąc jakieś używki typu alkohol lub narkotyki, a...