Książkę Rubena Gallego kupiłam będąc jeszcze na początku liceum i wtedy czytałam ją z perspektywy człowieka oglądającego dokument; obcego wpuszczonego do cudzego świata i obserwującego, jak tam jest. Wtedy uderzyła mnie przede wszystkim oschłość, którą okazują bohaterowi koledzy. Nie mogłam zrozumieć, czemu mu się to podoba. Czytając czułam złość, gniew, bunt i współczucie, ale takie jakby z zewnątrz, współczucie oglądajęgo film na Discovery. Teraz, z perspektywy lat i doświadczeń różnego rodzaju, wróciłam do tej książki i jest mi z nią zupełnie inaczej. Uczucia, o których mówi Gallego, stały się nagle zrozumiałe, bliskie, swojskie. Jest nadal we mnie współczucie, choć bardziej współrozumienie. Wiadomo, ze sytuacja niepełnosprawnych w Polsce i w sowieckim sierocińcu jest diametralnie inna, ale emocje są naprawdę podobne, zmienia się jedynie stopień ich nasilenia. Te przechylenia i szalone amplitudy, przez które ten jeden człowiek się przesuwa, od wściekłej wręcz woli życia do poczucia bycia ciężarem, śmieciem i myśli o śmierci, to jest tak niesamowicie realne, że wcale już nie wydaje mi się dziwne. Przejście od buntu do rezygnacji jest po prostu normalne przy pewnym stanie i ducha i ciała, i nie mam już wrażenia obcego wpuszczonego do muzeum, ale rozmowy z kimś, kto jest do mnie podobny.
Uważam, ze ta książka jest wyjątkowo ważna chociaż nie jest na pewno lekka, łatwa i przyjemna. Przede wszystkim Wrażenie pogłębia mocny, grubo ciosany język, którym posługuje się Gallego. Nie ma tam wymyślnych metafor, opisów światła załamującego się na listkach i emocjonalnego miętoszenia. Jak ktoś się zesika i czołga do kibla, to się zesikał i czołga, i śmierdzi. Jak kolega da w dziób, to da w dziób. Bez certolenia się, nieco więziennie, topornie, nieporadnie. I bywa, że to akceptujemy, bo mamy dość politowania czy użalania się, a bywa, że brakuje w tej całej oschłości po prostu czułego, życzliwego słowa.

Książkę Rubena Gallego kupiłam będąc jeszcze na początku liceum i wtedy czytałam ją z perspektywy człowieka oglądającego dokument; obcego wpuszczonego do cudzego świata i obserwującego, jak tam jest. Wtedy uderzyła mnie przede wszystkim oschłość, którą okazują bohaterowi koledzy. Nie mogłam zrozumieć, czemu mu się to podoba. Czytając czułam złość, gniew, bunt i współczucie,...