"Dlaczego tak strasznie chciałam żyć... Śmierć była czymś nieporównanie łatwiejszym."

Tej książki nie da się czytać spokojnie, obojętnie i bezboleśnie - tylko ze łzami w oczach i cały czas ściśniętym gardłem... I nie wiem, czy ta historia robi na mnie takie wrażenie, bo jest zbyt nieprawdopodobna, czy też zbyt prawdopodobna. Wiem tylko, że jest bolesna, intensywna i prawie nie da się jej znieść...

Historia Krystyny, opowiadana przez nią w listach do ukochanego Andrzeja, zaczyna się w czasie wojny, a kończy wiele lat później. Cały czas wlecze się za nią przeszłość i to, co musiała robić, by przeżyć. Tajemnice nie dają jej spokojnie żyć, zapomnieć, wybaczyć sobie. Żyje w strachu. Nie da się całkiem wymazać tego, co było, nie pomaga zmiana nazwiska - wspomnienia są wiecznie żywe, czasem też upiory przeszłości pukają do drzwi...

Dla mnie to najpiękniejsza i najsmutniejsza powieść Nurowskiej. Sama nie wiem, czemu aż tak głęboko mnie dotyka, może przez bardzo osobisty, intymny sposób opowiedzenia tej historii? W swoich listach Krystyna obnaża siebie całkowicie, nic już nie ukrywa, nie kłamie. Czujemy jej emocje i nie potrafimy odciąć się od jej bólu.

Kocham tę książkę niewyobrażalnie, chociaż zawsze sprawia mi tak samo niewyobrażalny ból. Jest w niej mądrość, piękno, strach i miłość. Bezwarunkowa miłość.

"Bez ciebie nie umiałabym nawet oddychać. Ty jesteś moim powietrzem, być może zatrutym. Ale zgadzam się. Mogę nawet przez ciebie umrzeć. Bo po co mi inne życie..."

Musicie tę książkę przeczytać, po prostu musicie:)

"Dlaczego tak strasznie chciałam żyć... Śmierć była czymś nieporównanie łatwiejszym."

Tej książki nie da się czytać spokojnie, obojętnie i bezboleśnie - tylko ze łzami w oczach i cały czas ściśniętym gardłem... I nie wiem, czy ta historia robi na mnie takie wrażenie, bo jest zbyt nieprawdopodobna, czy też zbyt prawdopodobna. Wiem tylko, że jest bolesna, intensywna i prawie...