Gdzie są granice ludzkiej ingerencji w boski plan? Czy można odrzucić przeznaczenie? Czy pisany nam los nie wróci niepostrzeżenie niczym bumerang? Czy mamy prawo decydować o życiu drugiego człowieka?

Wyobraźmy sobie przez chwilę, że jesteśmy rodzicami najcudowniejszego dziecka na świecie. Żyjemy sobie dzień po dniu otoczeni kokonem utkanym ze szczęścia, które jest naszym udziałem. Aż pewnego dnia dowiadujemy się, że nasze cudowne dziecko jest śmiertelnie chore. Robimy wszystko, żeby wyzdrowiało, znów było z nami, takie piękne, mądre, kochane. I wyobraźmy sobie, że jest to możliwe, że za pomocą współczesnej medycyny możemy powołać na świat istotę idealną, która z jednej strony również będzie naszym dzieckiem, ale z drugiej... będzie człowiekiem o wielkiej mocy: będzie deską ratunku dla tego chorego, punktem pobrań krwi, naczyniem pełnym zdrowego szpiku kostnego gotowym w każdej chwili na bolesne zabiegi. I jeszcze kochającym rodzeństwem mocno trzymającym bezwładną rękę, czy nerkę podsuniętą pod samą brodę podczas wyniszczających organizm torsji. Człowiek idealny. Tylko czy na pewno człowiek? A może maszyna produkująca zdrowe płytki krwi widoczna tylko wtedy, gdy trzeba jechać do szpitala?

Fikcja literacka? Po części tak, bo właśnie o tym jest jedna z książek Jodi Picoult "Bez mojej zgody", ale czy naprawdę tylko fikcja? Dla wielu jest nie do pomyślenia, że można nie chcieć pomóc komuś bliskiemu w walce z chorobą, że można nie oddać krwi, czy nerki. Wielu mówi, że oddałoby życie za kochanego człowieka. Impuls czy przemyślana decyzja? Mówią tak, bo wierzą, że nigdy nie będą do tego zmuszeni? A może wręcz przeciwnie - są gotowi na wszystko, byleby tylko ulżyć cierpieniu, na które patrzą dzień po dniu? Czy jest to tylko efektem moralności wpajanej od dziecka? A co jeśli... a co jeśli jesteśmy do tego zmuszeni, że z góry wiadomo, po co przyszliśmy na ten świat i tak naprawdę to nie ma znaczenia, co o tym sądzimy?

Kim są ci, którzy przez całe życie patrzą na człowieka, który umiera, żyją w ciągłym napięciu, co przyniesie kolejny dzień, są zawsze na miejscu i zawsze gotowi, by oddać część siebie - nawet kosztem własnego zdrowia. Kim są ci, którzy robią to wbrew sobie, zmuszani i manipulowani? Kim są ci, którzy kochają tak bardzo, że chcą pozwolić człowiekowi odejść? Egoistami?

Ponieważ chcieliby choć przez krótką chwilę być po prostu sobą, mieć normalny dom i rodzinę, która byłaby tak zwyczajna, że aż najnudniejsza na świecie? Wyrzutkami społeczeństwa, bo nie chcieć pomóc bliźniemu to tak jak zabić? Chorymi psychicznie nie wiedzącymi co czynią i że narażają się na samobiczowanie przez opinię społeczną? Ludźmi wyzbytymi wszelkich uczuć i moralności, pozbawionymi wrażliwości? Chorymi na znieczulicę, czy na wskroś przesiąkniętymi nienawiścią? Czy jakikolwiek powód usprawiedliwia niechęć niesienia pomocy?

Gdzie są granice ludzkiej ingerencji w boski plan? Czy można odrzucić przeznaczenie? Czy pisany nam los nie wróci niepostrzeżenie niczym bumerang? Czy mamy prawo decydować o życiu drugiego człowieka?

Wyobraźmy sobie przez chwilę, że jesteśmy rodzicami najcudowniejszego dziecka na świecie. Żyjemy sobie dzień po dniu otoczeni kokonem utkanym ze szczęścia, które jest naszym...