Jak zostać pisarką na pełen etat? Historia Jodi Picoult

Kiedy się okazało, że magazyn „Seventeen” jest zainteresowany publikacją jej opowiadań, Jodi Picoult – wówczas jeszcze studentka na Uniwersytecie Princeton – uznała, że chce zostać pisarką na pełen etat. Ponieważ jednak bliscy do tych planów podeszli sceptycznie, zauważając, że potrzebuje stabilnych dochodów, na jakiś czas odłożyła to marzenie na bok, kontynuując edukację (później również na Harvardzie) i imając się najróżniejszych prac. Do pisania wróciła, kiedy zaszła w ciążę, a amerykańscy wydawcy okazali się żywo zainteresowani jej debiutancką powieścią i zachęcali, by pisała kolejne. Chętnie ich posłuchała, błyskawicznie stając się autorką bestsellerów. Książki Picoult przypadły do gustu czytelnikom na całym świecie i wciąż sprzedają się w ogromnych nakładach, choć niektórzy krytycy chcieli zaszufladkować ją jako autorkę „chick lit”. Pisarka przyznawała, że nie jest z tego powodu zachwycona, ale machnęła na to ręką. Najważniejsze jest dla niej to, by dotrzeć do jak najszerszego grona odbiorców – zwykle porusza bowiem trudne, ale ważne tematy, opisuje bolesną rzeczywistość, ludzkie okrucieństwo, kwestie moralne, które nierzadko dzielą społeczeństwo.

W swojej najnowszej powieści, „Szkoda, że cię tu nie ma” (Prószyński i S-ka), Picoult wraca do niełatwego czasu, który wpłynął na życie wielu osób – pandemii koronawirusa. Przymusowy lockdown oraz atmosfera strachu i niepewności odcisnęły piętno niemal na wszystkich, nierzadko zmusiły ludzi do wprowadzenia ogromnych zmian w funkcjonowaniu, oddziaływały na ich kondycję psychiczną i fizyczną. Ten chaos wkracza w niezwykle uporządkowane życie bohaterki książki, Diany O’Toole. Młoda kobieta ma już zaplanowaną całą przyszłość: chce wyjść za mąż, urodzić dzieci, zrobić karierę. Aby to się jednak udało, jej chłopak Finn, przyszły chirurg, musi się oświadczyć – i to najlepiej podczas wakacji na Galapagos.

Wszystko jest już zorganizowane, gdy nagle wybucha pandemia koronawirusa. Finn musi zostać w szpitalu, a wycieczki nie da się odwołać, dlatego ostatecznie Diana wylatuje w podróż sama. Nieszczęście goni jednak nieszczęście, dziewczyna nie ma gdzie spać, zasięg jest koszmarny, a na dodatek nie może wrócić do domu, ponieważ granice zostają zamknięte. Uwięziona na wyspie, powoli zaczyna oswajać się z nową sytuacją, nabiera dystansu, wreszcie ma chwilę, by usiąść i spojrzeć na siebie i swoje życie z szerszej perspektywy. Zaczyna się zastanawiać nad podejmowanymi decyzjami i wyborami, próbując zrozumieć, kim tak naprawdę jest. Odizolowana od świata, kwestionuje dotychczasowe pragnienia i cele; dostaje szansę, by głęboko odetchnąć i wszystko spokojnie poukładać. Uczy się wychodzić ze swojej strefy komfortu i odpuszczać, odkrywa piękno natury i nawiązuje znajomość z lokalną rodziną. To pierwsza część książki. Potem następuje niespodziewany zwrot akcji – który dla wielu czytelników był niemałym zaskoczeniem – a bohaterka będzie musiała zmierzyć się z nową rzeczywistością, zaakceptować przeszłość i ruszyć w przyszłość wybraną przez siebie ścieżką.

Impresje codzienności

Picoult zainspirowała prawdziwa historia – usłyszała ona o japońskim turyście, który podczas pandemii utknął na długie tygodnie w Peru, w miejscowości Aguas Calientes leżącej w pobliżu Machu Picchu. Ponieważ jednak nie była w tamtych okolicach, akcję postanowiła osadzić na znanym sobie Galapagos, gdzie jeździła na rodzinne wakacje. Nawiązała też kontakt ze Szkotem, który właśnie na Wyspach Żółwich spędził przymusowe covidowe wakacje – i tak rozpoczęła zbieranie materiałów do książki. Jak mówi, pandemia była czasem niełatwym, ale też ważnym, bo dzięki niej wiele osób faktycznie zaczęło zastanawiać się nad swoim dotychczasowym życiem, dostrzegło pustkę w swoich dążeniach, bezsens gonitwy za czymś, czego tak naprawdę nie chcieli.

Ważnym elementem powieści jest też sztuka, a impresjonistyczne obrazy, z którymi autorka styka swoją bohaterkę, pełnią rolę swego rodzaju metafory. Gdy bowiem stoi się blisko płótna, dostrzega się kolorowe plamy; jeśli jednak odejdzie się na pewną odległość, te kolorowe plamy nabierają kształtów – dzięki odpowiedniej perspektywie można dostrzec więcej. Picoult podejmuje więc dyskusję i zastanawia się, co dał nam ten przykry okres, gdy ludzie siedzieli samotnie w swoich domach, nie zdając sobie sprawy, że często inni przeżywali dokładnie to samo co oni, mieli podobne myśli i spostrzeżenia.

Zaraz po premierze książki Netflix zgłosił się do pisarki, by przenieść fabułę na ekran – choć na razie prace nad adaptacją stanęły chyba w miejscu. Tymczasem w październiku ubiegłego roku ukazała się kolejna książka Picoult, „Mad Honey”, napisana wspólnie z Jennifer Finney Boylan, i oczywiście z miejsca trafiła na listę bestsellerów „New York Timesa”. Obecnie autorka pracuje nad kolejną powieścią.

O autorce

Jodi Picoult - (ur. 1966) jest znana każdemu, kto choć raz zwrócił uwagę na półkę z zagraniczną literaturą piękną. Jej książki zostały przetłumaczone na ponad 30 języków. Sprzedają się w dziesiątkach milionów egzemplarzy, za każdym razem zajmując pierwsze miejsca na wszystkich najważniejszych listach bestsellerów. Autorka znana jest z poruszania ważkich, często kontrowersyjnych tematów, które rzadko pojawiają się u innych pisarzy. Wśród jej 25 powieści znajdziemy więc choćby legendarne „Bez mojej zgody” – o dziewczynce wykorzystywanej przez rodziców jako dawca krwi dla chorej na białaczkę siostry. „Szkoda, że cię tu nie ma” to jej najnowsza powieść.

Książka „Szkoda, że cię tu nie ma” jest dostępna w sprzedaży.

---
Artykuł sponsorowany, który powstał przy współpracy z wydawnictwem.