Czytana ponownie piąta książka z serii powieści o komisarzu Montalbano (nie liczę dwóch zbiorów opowiadań, które ukazały się wcześniej). Zaczyna się tak, że zamordowany został młody człowiek oraz zaginęła para staruszków. Co ciekawe, i ofiara i zaginięci mieszkali w tym samym domu. Montalbano prowadzi śledztwo tylko dlatego, że inny śledczy, człowiek z Połnocy, i faworyt zwierzchności zachorował. I Montalbano od razu musi sobie odpowiedzieć na pytanie czy morderstwo i zagninięcie łączą się ze sobą.

Śledztwo jest tutaj klasyczne, przekopując się przez papiery i nagrania filmowe, rozmawiając ze świadkami, Montalbano i jego ludzie powoli dochodzą do straszliwej prawdy o motywach zbrodni. Czy sprawcy zostaną ujęci i ukarani? Jak w wielu powieściach Camilleri, co do tego nie mamy pewności.

Książka oprócz intrygi kryminalnej ma sporo smaczków obyczajowych, społecznych i oczywiście kulinarnych. Wymieniam te które mi zapadły w pamięć.

Oto Mimi Augello, zastępca Montalbano, chce przenieść się na północ, i tam się ożenić. Jest to dla Montalbano cios, bo Mimi to jego wychowanek i najlepszy przyjaciel. Czy Montalbano zapobieże planom Mimi? Nie chcę zdradzać...

Ciekawe są medytacje Montalbano na splątanych gałęziach starego i wielkiego saraceńskiego drzewa oliwnego, jego prawdziwej świątyni dumania.

Poza tym Montalbano spotyka się z głową klanu mafijnego, 90letnim staruszkiem, z którym prowadzi subtelną grę, znaną tylko Sycylijczykom: ważniejsze od tego co się mówi, jest to, co się przemilcza, trzeba umieć odczytywać ukryte znaki i symbol i oczywiście przechytrzyć rywala.

A z kulinariów mamy rzeczy proste: „Danie ubogie – kartofle z cebulą długo gotowane, rozgniecione widelcem na papkę, obficie przyprawione czosnkiem, mocnym octem, świeżo zmielonym czarnym pieprzem i solą”, i rzeczy wymyślne: risotto w czarnym sosie z mątwy, dorada w sosie cebulowym, wreszcie potrawa zwana caponatą: smażone bakłażany, kapary, oliwki i seler w sosie kwaśnosłodkim.

Nie muszę chyba mówić, że dla fanów Montalbano jest to rzecz obowiązkowa

Czytana ponownie piąta książka z serii powieści o komisarzu Montalbano (nie liczę dwóch zbiorów opowiadań, które ukazały się wcześniej). Zaczyna się tak, że zamordowany został młody człowiek oraz zaginęła para staruszków. Co ciekawe, i ofiara i zaginięci mieszkali w tym samym domu. Montalbano prowadzi śledztwo tylko dlatego, że inny śledczy, człowiek z Połnocy, i faworyt...