Ach, jakże gęsto tłumaczy się autor ze swojej książki. Nigdy chyba jeszcze nie spotkałam się z takim sumitowaniem.
Jednak, gdy próbowałam przebrnąć przez tę niewielką książeczkę, zrozumiałam usprawiedliwienia autora...
Jej kształt i formę zrzuca autor na swoją młodość, niewiedzę, naiwność. Jego ówczesne spostrzeżenia były mocno tymczasowe, pełne emocji, napięcia. Zastanawiam się co brał pisząc te stwierdzenia, co potęgowało jego odczucia podczas azjatyckich podróży.
Jego bardzo osobiste poszukiwania azjatyckiej duchowości, próby odkrycia ich sedna, dotarcia do jednej uniwersalnej prawdy życiowej wylewają się na karty książki. Każdą napotkaną sytuację potrafił on naciągnąć i wytłumaczyć w taki sposób, by była przydatna jego teorii. To naprawdę nieznośny zabieg.
Zarówno w przypadku opowieści o Indiach, Japonii czy Chinach, próbuje on w malarski sposób oddać pejzaż i atmosferę miejsc. Jednak jego zapalczywy, skrzący się emocjami styl powoduje, że całość wygląda dość miernie, naiwnie.
Poszukiwanie cech pierwotnych, cech fundamentalnych azjatyckich ludów jest motywem przewodnim. Próba nadania tematowi znamion uduchowienia trąci mocną egzaltacją i nieznośną manierycznością.
Rzeczywiście, ta literacka podróż nadaje się jedynie dla czytelników o mocnych nerwach i nadmiarze wolnego czasu.
Sam autor w nowej przedmowie pisze, że jego relacji brakuje zbyt wiele, by stała się realną...
Podoba mi się to samoumniejszanie, które ma pewne znamiona kokieterii, jednak nie są one aż tak rażące.
W zasadzie broni się tylko ten rozdygotany, efemeryczny nastrój opowieści, jednak to za mało, by docenić książkę i nadać jej rangę literatury.
To nie jest literatura. Nie dla mnie.
https://buchbuchbicher.blogspot.com/

Ach, jakże gęsto tłumaczy się autor ze swojej książki. Nigdy chyba jeszcze nie spotkałam się z takim sumitowaniem.
Jednak, gdy próbowałam przebrnąć przez tę niewielką książeczkę, zrozumiałam usprawiedliwienia autora...
Jej kształt i formę zrzuca autor na swoją młodość, niewiedzę, naiwność. Jego ówczesne spostrzeżenia były mocno tymczasowe, pełne emocji, napięcia....

Ciekawy pomysł na reportaż z azjatyckich krajów. Mimo że pisany w latach 30-tych, nie przeszkadzało to w odbiorze, wiele się w tych państwach zmieniło i można potraktować tę pozycję jako coś w rodzaju historycznego zapisu tamtych czasów. Niestety, autor, mimo świetnego języka, za bardzo uogólnia, widać jego osobiste animozje, jedne kraje lubi bardziej, inne mniej, nie ma problemu z szufladkowaniem, z dobitnymi ocenami. To przeszkadzało w odbiorze książki, czyniło ją typowo subiektywną, bez próby zgłębienia szerszego kontekstu historii. Całość jednak tak w właśnie trzeba potraktować. Ale czytało się dobrze, płynnie, bez zgrzytów, z jakąś francuską manierą, poznając przeszłość (w najbardziej subiektywnej formie, rzecz jasna) Indii, Chin, Japonii, Malezji. Tych ostatnich to właściwie tylko niewielkie wycinki. Z drugiej strony, brałam pod uwagę czasy, w których powstała książka, dlatego ocena wyższa.

Ciekawy pomysł na reportaż z azjatyckich krajów. Mimo że pisany w latach 30-tych, nie przeszkadzało to w odbiorze, wiele się w tych państwach zmieniło i można potraktować tę pozycję jako coś w rodzaju historycznego zapisu tamtych czasów. Niestety, autor, mimo świetnego języka, za bardzo uogólnia, widać jego osobiste animozje, jedne kraje lubi bardziej, inne mniej, nie ma...

Slabe

Slabe

12 / 2012

12 / 2012