Moje uwielbienie dla autora i entuzjazm, z jakim sięgam po kolejną opowieść ze Świata Dysku uległy mocnemu stonowaniu w trakcie lektury najnowszej książki z tego cyklu. Nie jest niczym nowym, że Pratchett od dłuższego czasu celuje w kwestie bardziej poważne i ostatnie jego powieści, dużo częściej bywają określane, jako "mroczne", niż "szalenie zabawne". Dawniej było tak, że pisarz potrafił doskonale balansować pomiędzy tym, co chciał powiedzieć na serio, satyrą, cierpkim humorem i w końcu slapstickiem. Tymczasem w "Snuff" momenty naprawdę śmieszne można wyliczyć na palcach jednej ręki, dominują tu natomiast ironia - do której przyczepić się nie można - i podniosły, moralizatorski ton.

Nie mam nic przeciwko mówieniu ludziom o tym, co złego jest w traktowaniu innych ludzi, jak przedmioty czy jak, a nawet gorzej niż, zwierzęta - a taki jest ogólny wydźwięk tej powieści. Problem w tym, że Pratchett mówił, nam o tym wiele, wiele razy wcześniej, i praktycznie każda kolejna książka - zwłaszcza te z cyklu o Straży - w szerszym ujęciu dotyka tych samych problemów: zmieniają się rasy, których pierwiastek "człowieczeństwa" na kartach każdej z następujących po sobie książek musi zostać udowodniony, a winni postrzegający sprawę z niewłaściwej perspektywy, surowo ukarani...

Naprawdę, jest to jedna ze słabszych, jeśli nie najsłabsza z czytanych przeze mnie powieści Pratchetta. I nie chodzi już nawet o wtórność, zarówno w powtarzaniu tych samych żartów, jak i prawieniu niemal identycznych komunałów, ale tu nawet akcja rozwija się strasznie wolno, główny złoczyńca jest kompletnie nijaki - przy, można powiedzieć arcyłotrach, z którymi "stykał" się Vimes, wypada wręcz śmiesznie, a niektóre wątki zamknięte zostają w sposób dosłownie nie licujący z tym, do czego przyzwyczaił nas Pratchett (jak choćby motyw z "problemem" Sierżanta Colona).

Naprawdę spory zawód - tęsknię do klimatu wcześniejszy powieści i z przyjemnością przeczytałbym coś w nieco lżejszym tonie, bez tej - nieco już nadętej - powagi.

Moje uwielbienie dla autora i entuzjazm, z jakim sięgam po kolejną opowieść ze Świata Dysku uległy mocnemu stonowaniu w trakcie lektury najnowszej książki z tego cyklu. Nie jest niczym nowym, że Pratchett od dłuższego czasu celuje w kwestie bardziej poważne i ostatnie jego powieści, dużo częściej bywają określane, jako "mroczne", niż "szalenie zabawne". Dawniej było tak, że...