Po Dostojewskim-romantyku z "Białych nocy" nadszedł czas na Dostojewskiego-fantastyka z tytułowych opowiadań. Jak się sprawdził w tej roli? Otóż w ogóle się nie sprawdził.

Oczywistością, którą na wstępnie należy założyć, jest to, że nie ma co spodziewać się od realisty smoków, elfów czy innych stworzeń. Sam autor elementem fantastycznym tych tekstów określa pewien nienaturalny rys wydarzeń, nierealność rzeczywistości.

Zawodzi tu głównie klimat, a raczej jego brak. Historie opowiedziane przez Dostojewskiego są prostu mdłe. Pomimo, że w większości przypadków balansuje na granicy jawy i snu to brak tu jakiejś tajemniczej otoczki.
Co do samej fabuły, najbardziej irytujący w niektórych opowiadaniach był fakt dokładnego określenia przez narratora momentu, kiedy zaczyna zmyślać. Moim zdaniem było to zupełnie niepotrzebne, psuło odbiór całości. Bronić taki zabieg można oczywiście jako "przyzwolenie autora zajrzenie do swojej pisarskiej kuchni twórczej". Tłumaczka stwierdza, że pod pozorem uproszczenia zaciera granice między fantazją a rzeczywistością, jednak dzieje się zupełnie na odwrót.
Podobał mi się natomiast jasny styl i sposób prowadzenia narracji. Dostojewski niestety nie jest zdecydowanie mistrzem krótkiej formy. Miał wiele ciekawych pomysłów na opowiadania, ale ich nie wykorzystał.

Po Dostojewskim-romantyku z "Białych nocy" nadszedł czas na Dostojewskiego-fantastyka z tytułowych opowiadań. Jak się sprawdził w tej roli? Otóż w ogóle się nie sprawdził.

Oczywistością, którą na wstępnie należy założyć, jest to, że nie ma co spodziewać się od realisty smoków, elfów czy innych stworzeń. Sam autor elementem fantastycznym tych tekstów określa pewien...