Ostatni raz czytalem tą książkę nierówno 22 lata temu. Nabyta za czterdzieści jeden tysięcy niedenominowanych złotych w taniej książce. Przeczytałem, istniałem w olśnieniu, uznałem wtedy, że będzie to moja ulubiona książka na całe życie. Co faktycznie interesujące - trzymałem się tego przekonania przez te 22 lata z uporem godnym lepszej sprawy. Kiedy ktoś pytał za jaką książkę zrobiłbym rewolucję: podawałem bez zastanowienia "Jesień w Pekinie" (szła ramię w ramię z "Pianą dni" ale ta druga po prostu była, no, druga). Dzis powiedziałbym jeszcze "Dzicy detektywi", powiedziałbym "Podziemia" , ale zawsze jako kolejne - pierwsza była "Jesień w Pekinie" . Więc, na mocy rozliczeń i weryfikacji, sięgnąłem po nią jeszcze raz -ze strachem, bo pamiętam jakim wstydliwym rozczarowaniem były ponowne spotkania z Whartonem i Carrollem (spuśćmy zasłonę milczenia). Przeczytałem. Powiem jak było. Otóż. W dalszym ciągu proszę mnie z nią spalić pośmiertnie, a prochy rozrzucić nad dziką wisłą. Tak. Jest aż tak dobra. Nie napiszę o niej już nic więcej. (JAKA PIĘKNA! JAKA SMUTNA!) . Proszę przeczytać koniecznie. Albo i nie. wtedy będzie tylko moja.

Ostatni raz czytalem tą książkę nierówno 22 lata temu. Nabyta za czterdzieści jeden tysięcy niedenominowanych złotych w taniej książce. Przeczytałem, istniałem w olśnieniu, uznałem wtedy, że będzie to moja ulubiona książka na całe życie. Co faktycznie interesujące - trzymałem się tego przekonania przez te 22 lata z uporem godnym lepszej sprawy. Kiedy ktoś pytał za jaką...