Nie mam ręki do kwiatów. W moim domu jest tylko jeden potwornie uparty zygokaktus zwany bardziej swojsko grudnikiem, który z niewiadomych mi powodów rośnie, a nawet czasem kwitnie, choć reszta tego towarzystwa opuszcza mnie dosyć szybko. W swoim życiu miałam tylko jeden taki okres, kiedy kwiaty rosły mi dosyć dobrze. Było to wtedy, kiedy w kącie pokoju stała duża chińska róża. Komunikowała się ona ze mną w sposób wyrazisty, żeby nie powiedzieć dramatyczny. Kiedy chciała pić, jej listki wiotczały, kierowały się ku dołowi, a cały krzew przybierał minę smutną i wzbudzającą wyrzuty sumienia. Gnałam więc w te pędy z konewką, a tak przy okazji dostawało się trochę wody i reszcie towarzystwa. Nie zdziwiło mnie więc, że w książce "Sekretne życie drzew" pewien leśniczy potrafił tak spojrzeć na drzewa, że odsłoniły one przed nim swoje najskrytsze tajemnice o tym, że się komunikują między sobą, że troszczą o swoje dzieci, że coś je boli i mówią, co im trzeba do szczęścia. Mam wrażenie, że Autor jest kolejnym wcieleniem świętego Franciszka. Tamten nauczył przynajmniej część z nas, że zwierzęta są naszymi mniejszymi braćmi, ten pokazał, że braćmi są także drzewa.
Antropomorfizujące widzenie świata przyrody, przypisywanie mu ludzkich cech, motywów, odczuć jest starym zabiegiem. Co poniektórzy mogą na coś takiego wzruszać ramionami. Ale wydaje mi się, że najwyższy czas, by człowiek o przyrodzie pomyślał zgodnie z chrześcijańskim przykazaniem - nie rób drugiemu, co tobie niemiło. I wszyscy powinni się tym przejąć, a szczególnie minister Szyszko.

Nie mam ręki do kwiatów. W moim domu jest tylko jeden potwornie uparty zygokaktus zwany bardziej swojsko grudnikiem, który z niewiadomych mi powodów rośnie, a nawet czasem kwitnie, choć reszta tego towarzystwa opuszcza mnie dosyć szybko. W swoim życiu miałam tylko jeden taki okres, kiedy kwiaty rosły mi dosyć dobrze. Było to wtedy, kiedy w kącie pokoju stała duża chińska...