Wow!
W zasadzie po książkę sięgnęłam z uwagi na tytuł. Miałam pewne oczekiwania, no bo w tym przypadku trudno ich nie mieć ( nie czytałam wcześniejszych pozycji autora, ale teraz z przyjemnością nadrobię) Nie będę przytaczać zachęty z obwoluty ale ręczę swoją głową, że tym razem to prawda.
Piotr Szarota odwalił kawał imponującej roboty. Nie odwalił, bo ta książka jest świetna pod każdym względem, nie tylko merytorycznym ale i literackim. Można by powiedzieć, że jest encyklopedią czy kroniką 1967 roku w Londynie, gdyby nie wrażenie podróży w czasie i uczestnictwa w życiu śmietanki Londynu w drugiej połowie lat sześćdziesiątych. Autor, owszem ma wiedzę encyklopedyczną ale ma też coś, co można śmiało nazwać talentem (nieprzeciętnym), lekkością pióra (wyjątkową), która przy natłoku nazwisk, zdarzeń i tytułów sprawia, że książka wciąga.
Nie wiem jak Pan Szarota przygotowywał się do napisania tej książki (oj dobra, czytając notkę biograficzną nietrudno się domyślić) ale podczas lektury miałam warzenie, że wciągał kreski z Hendrixem i brał LSD z całą resztą (Szanowny Autorze, przepraszam, ale był Pan tak niesamowicie wiarygodny a wszystkie gwiazdy zdawały się na wyciągnięcie ręki). Że asystował Kubrickowi, gdy kręcił Odyseję Kosmiczną i odwiedzał Burgess’a, gdy ten pisał „Mechaniczną pomarańczę”. Że Polańskiego klepał po plecach a Antonioniemu przyjaźnie kiwał głową podczas kręcenia „Powiększenia”. A to tylko te najbardziej sztampowe z nazwisk. Niesamowita wiedza i poczucie humoru. Jest muzyka, literatura, psychologia, Flower Power, sztuka i wszystko, co można zaliczyć do kultury. Mnóstwo nazwisk znanych, drugie tyle o których gdzieś, coś, kiedyś i całkiem sporo tych, o których nigdy nie słyszałam i dziś mi wstyd. Niezwykła dbałość o szczegół nadająca tekstowi wiarygodności i życia, bo naprawdę czytelnik ma wrażenie, że jest naocznym świadkiem opisywanych wydarzeń.
Dodam jeszcze, że całość jest ułożona chronologicznie a książka jest podzielona na miesiące. Oczywiście niemal wszystkie wydarzenia i postaci wymagają opatrzenia w jakiś "przypis", wprowadzenie czy objaśnienie i tu niczego nie brakuje. W żadnym momencie tekstu nie czułam się zagubiona.
Zaryzykuję, że dla fanów kultury, kina, Stonesów, Beatlesów, Floydów, Bowiego (wymieniam tylko naj największych) to jeśli nie lektura obowiązkowa, to prawdziwa perełka. Dla laików takich jak ja to, absolutne otwarcie okien. Jestem oczarowana!

Wow!
W zasadzie po książkę sięgnęłam z uwagi na tytuł. Miałam pewne oczekiwania, no bo w tym przypadku trudno ich nie mieć ( nie czytałam wcześniejszych pozycji autora, ale teraz z przyjemnością nadrobię) Nie będę przytaczać zachęty z obwoluty ale ręczę swoją głową, że tym razem to prawda.
Piotr Szarota odwalił kawał imponującej roboty. Nie odwalił, bo ta książka jest...