W swej kolejnej powieści, Alex Kava poszła po najmniejszej linii oporu. „Ostateczny cel” na tle innych książek autorki wypada dosyć blado. Ot niewymagająca zbytniego zaangażowania umysłowego opowiastka. Owszem wyczuwalny jest pewien klimat, charakterystyczny dla twórczości Kavy, lecz nie został mocniej zaakcentowany żaden element typowy dla powieści autorki. Oczywiście budowa rozdziałów pozwala na szybkie zaznajomienie się oraz zakończenie lektury. W stosunku do zakończenia , cóż drodzy czytelnicy, Alex Kava pisała lepsze.

Znużeni kierowcy zatrzymują się na parkingach przy autostradzie, by przekąsić coś, odpocząć, może się zdrzemnąć. Ale jest ktoś, kto zatrzymuje się w innym celu. Dla niego parkingi są terenem polowań. Agentka specjalna FBI, Maggie O’Dell i jej partner, R.J.Tully, odkrywają szczątki młodej kobiety, a przy nich ślad pozostawiony przez zabójcę. Jest też mapa, z którą ruszą w śmiertelny wyścig, by zatrzymać szaleńca, zanim zabije ponownie. Kiedy są już blisko mordercy, staje się jasne, że to Maggie jest jego ostatecznym celem.

Początek całej historii oraz sam pomysł fabularny zapowiadał, że czeka nas ciekawy thriller. Wydawać by się mogło, że nasza agentka Maggie O’Dell spotka na swej drodze nie tylko inteligentnego, ale również wyrafinowanego zabójcę, a sama sprawa okaże się piekielnie trudna. Niestety z dużą dozą konsternacji muszę przyznać, że pomysł był ciekawy, ale realizacja dosyć przeciętna. Skupienie całego miejsca akcji praktycznie w jednym miejscu tym razem zaszkodziło powieści. Otóż po interesującym wstępie, dosyć szybciutko przenosimy się do miejsca wydarzeń (farma w Iowa) i tam zostajemy przez prawie całą powieść. Akcja nie zdążyła się na dobre rozwinąć, a tu już zmierzamy do finału. Owszem na „urozmaicenie” fabuły autorka poświęca kilka rozdziałów innym postaciom, lecz niektóre z nich praktycznie nic nie wnoszą.

Zazwyczaj dobry kryminał czy też thriller powinien odznaczać się zawiłą intrygą, zaskakującymi zwrotami akcji, niespodziewaną zmianą kierunku wydarzeń, odpowiednio skonstruowaną sceną finałową oraz nieprzewidywalną tożsamością sprawcy. Cóż, drodzy czytelnicy w powieści „Ostateczny cel” wyżej wymienione cechy albo nie wystąpiły, albo były potraktowane powierzchowne. Rozbierając powieść na czynniki pierwsze można zauważyć, że intryga jest dosyć prosta, zwroty akcji praktycznie nie występują (a powinny), wszystko jest raczej przewidywalne i zmierza w jednym kierunku. Jedynie sam koncept sceny finałowej budzi większe emocje, ale ostateczne rozwiązanie znów wypada dosyć przeciętnie. Autorka nie ustrzegła się kilku irytujących, a nawet rażących niedociągnięć. Otóż te nachalne informowanie czytelnika, że agentka O’Dell jest głównym celem sprawcy nie tylko jest irytujące, ale zabiera również aspekt zaskoczenia i intrygi. Drugim rażącym niedociągnięciem jest dziwna naiwność osób zawodowo zajmującymi się ściganiem sprawców. Skoro doświadczona psycholog nie potrafi odgadnąć, że podejrzany sprawca coś ukrywa, a dla nawet niedoświadczonego czytelnika kryminałów widoczne jest to gołym okiem, to coś w tej powieści nie „zagrało”.

Odnośnie samego finału. Wydawać by się mogło, że końcowe zawiązanie akcji, przyśpieszenie fabuły uratuje powieść. Owszem końcowe sceny mogą wzbudzić żywsze emocje. Jednakże ostateczne rozwiązanie mogło by być dobre dla zwrotu akcji w połowie powieści, a nie być zakończeniem całej książki. Należy przyznać, że tożsamość sprawcy jest raczej nieprzewidywalna, ale nie wywołuje dużego zaskoczenia, skoro ta postać pojawiła się jedynie epizodycznie w toku powieści.

Pani Alex Kava jak każdy pisarz ma w swej twórczości lepsze i gorsze pozycje. Jednakże podtrzymuję swoją tezę, że wcześniejsze powieści autorki wypadają znacznie lepiej od jej nowszych powieści. Paradoksalnie dłuższe powieści autorki, gdzie istnieje większe ryzyko popełnienia błędów są znacznie lepsze od jej krótszych form. Mniej więcej od połowy książkowych przygód agentki O’Dell poziom kolejnych książek spada (może za wyjątkiem dwóch). Czyżby autorka zagubiła gdzieś swą wenę?. Jak ma się w odniesieniu do wcześniejszych pozycji „Ostateczny cel”? Cóż wypada bardzo przeciętnie. Nawet w swych nie co gorszych powieściach autorka chciała bardziej zaakcentować jakiś aspekt (makabra, życie osobiste bohaterów, wartka akcja), co poniekąd je ratowało. Akcenty te w niniejszej powieści albo zostały potraktowane powierzchownie, albo zupełnie pominięte.

Podsumowując, przeciętna powieść w dorobku autorki. Ot taka powiastka na nudny wieczór, nie wymagająca zbytniego zaangażowania czytelniczego. W przypadku osób rozpoczynających swą przygodę z twórczością autorki raczej pozycja nie wskazana, gdyż autorka ma w swym dorobku bardzo dobre powieści. Dla wiernych czytelników pozostaje czekać, że wena pani Alex Kavy powróci, bo jak widać, gdzieś się zawieruszyła.

W swej kolejnej powieści, Alex Kava poszła po najmniejszej linii oporu. „Ostateczny cel” na tle innych książek autorki wypada dosyć blado. Ot niewymagająca zbytniego zaangażowania umysłowego opowiastka. Owszem wyczuwalny jest pewien klimat, charakterystyczny dla twórczości Kavy, lecz nie został mocniej zaakcentowany żaden element typowy dla powieści autorki. Oczywiście...