Wsiadałem na ten pokład jako nie odczuwający szczególnej więzi z morzem szczur lądowy. Nie wiedząc czego się spodziewać, zgodnie z żeglarską tradycją, pozostawiłem w miejscu "cel podróży" puste pole. Po kilku dniach wysiadałem z uczuciem tęsknoty za głęboką wodą, wielką przygodą, a nade wszystko za czasami i ludźmi, którzy odeszli gdzieś bezpowrotnie. Cel został osiągnięty; uważam ją za najbardziej wychowawczą i sentymentalną książkę jaką w życiu czytałem i nie będą to słowa na wyrost, jeśli stwierdzę, że gdyby trafiła w moje ręce za młodu, prawdopodobnie nie pisał bym tych słów ze stałego lądu.

37 historii z życia wilka morskiego; począwszy od zawiązywania przyjaźni między chłopcami z trzech różnych zaborów, których połączył pierwszy polski szkolny żaglowiec „Lwów”, po rejsy pasażerskimi transatlantykami i objęcie posady zastępcy komendanta „Daru Pomorza”.
Poznajemy prawdziwych młodych romantyków, zachłyśniętych odzyskaną niepodległością, którzy pomimo nieprzychylnej opinii publicznej i braku morskich tradycji usiłują zostać marynarzami. Jesteśmy świadkami ich zmagań z morzem i własnymi słabościami, trudu włożonego w opiekę nad żaglowcem, początków narodowego handlu morskiego oraz odnajdywania się na obcych wodach i lądach. Wszystko to dzieje się w cieniu autorytetu pozbawionego poczucia humoru, za to człowieka wielkiej charyzmy, dyscypliny i nieskazitelnego honoru - kapitana Mamerta Stankiewicza. To jemu autor poświęcił swoją książkę i jego przydomek zamieścił w jej tytule. Oprócz tematów „pokładowych” znajdziemy tu kilka anegdot z życia lądowego załogi (wizyta na dworze szwedzkiego króla, oglądanie corridy) jak również te, których udziałem była wybujała wyobraźnia i niezwykłe zdolności improwizacyjne pisarza (miasteczko „Quanto Costo” na dalekich fiordach północy oraz kawa z mlekiem polarnych królików:) Mimo, że kilka z nich wydaje się nieco podkoloryzowana, nie odbiera to żadnej przyjemności z ich poznawania.

Gawędy te są pełne plastycznych opisów (nie sądziłem, że można tak pięknie pisać o morzu bez „lania wody”), szczegółów nazewnictwa budowy statków, które nie przeszkadzają w śledzeniu fabuły oraz wtrąceń w innych językach zdradzających oczytanie ich przytaczającego. Ponoć nauczył się on pisać, by spełnić obietnicę daną Znaczy Kapitanowi; jeśli tak, jest to najwspanialszy hołd jaki uczeń mógł złożyć swojemu mentorowi. Dziwi mnie tylko czemu ta zabawna i wzruszająca powieść na wpół przygodowa, propagująca patriotyzm, kult pracy, szacunek do innych, męską przyjaźń i poszukiwanie autorytetów nie znalazła się w kanonie lektur szkolnych.

Wsiadałem na ten pokład jako nie odczuwający szczególnej więzi z morzem szczur lądowy. Nie wiedząc czego się spodziewać, zgodnie z żeglarską tradycją, pozostawiłem w miejscu "cel podróży" puste pole. Po kilku dniach wysiadałem z uczuciem tęsknoty za głęboką wodą, wielką przygodą, a nade wszystko za czasami i ludźmi, którzy odeszli gdzieś bezpowrotnie. Cel został osiągnięty;...