Do sięgnięcia po książkę skłoniła mnie ekranizacja. Filmem byłam zachwycona, zwłaszcza postacią Arna, który miał w sobie wszystko, co powinien mieć średniowieczny rycerz w takich opowieściach. Z jednej strony był idealny, z drugiej bardzo grzeszył. Jest to postać trochę niejednoznaczna, ukazana niby w dobrym świetle, ale również z potępieniem dla jego niecnych nierzadko postępowań. Jedno jest pewne - Arn wzbudza niesamowitą sympatię, zwłaszcza w filmie (przypisuję to Joakimowi Natterqvistowi, który jest do tego niezwykle przystojnym mężczyzną).
Po książkę sięgałam więc z wielkim zapałem i nadzieją, że powtórzą się moje odczucia po obejrzeniu filmu. I z jednej strony tak się stało, ale z drugiej - byłam książką nieco rozczarowana.
Co mi się bardziej podobało w książce niż w filmie - dużo fajnych scen, które w ekranizacji zostały pominięte (w jednym filmie autorzy zmieścili całą trylogię), a które mówią nam jeszcze więcej o głównym bohaterze jako o osobie i budują specyficzną atmosferę powieści. Moja ulubiona część książki, to część opowiadająca o Arnie jako dziecku i nastolatku, jego rozterki związane z dorastaniem. Możemy wtedy dowiedzieć się wiele o sposobie w jaki został wychowany, o jakichś sytuacjach z dzieciństwa, które ukształtowały go później jako dorosłego mężczyznę i rycerza.
Mój główny zarzut co do książki to język. Wiadomo, że autor pisał o odległych czasach, że język buduje atmosferę tamtych lat, ale momentami było naprawdę ciężko przebrnąć przez tą otoczkę językową. Na początku, gdy zostaje czytelnikowi przedstawiony kontekst - jaka narodowość gdzie mieszka, kto z kim wojuje, kto jest czyim sojusznikiem - naprawdę byłam przerażona, że nie dobrnę do końca. Później jest trochę lepiej i czyta się trochę szybciej, ale właśnie język sprawia, że książka nie jest najlżejsza do czytania i po jej skończeniu jest się autentycznie zmęczonym.
Dlatego, mimo że posiadam drugą część, do tej pory jakoś się za nią nie zabrałam. Potrzebowałam oddechu i czegoś naprawdę lekkiego :) Ale po skończeniu tej części, natychmiast kupiłam drugą, bo mimo że czasem idzie topornie, to powieść jest naprawdę warta przeczytania.

Do sięgnięcia po książkę skłoniła mnie ekranizacja. Filmem byłam zachwycona, zwłaszcza postacią Arna, który miał w sobie wszystko, co powinien mieć średniowieczny rycerz w takich opowieściach. Z jednej strony był idealny, z drugiej bardzo grzeszył. Jest to postać trochę niejednoznaczna, ukazana niby w dobrym świetle, ale również z potępieniem dla jego niecnych nierzadko...