Vernon Subutex, były sprzedawca płyt, od dłuższego już czasu bezrobotny, zostaje eksmitowany z mieszkania. Nie mając gdzie mieszkać, nocuje u różnych bliższych lub (częściej) dalszych znajomych, na ogół celebrytów, dawnych gwiazd muzyki czy różnych szych.

Z tego co słyszałam i czytałam o tej książce, miała ona być ostrą kpiną z naszego świata i obrazoburczym portretem naszej upadającej cywilizacji, tylko jakoś ja tego nie widzę. Obraz społeczeństwa, czy raczej pewnego środowiska może i jest brzydki, u niektórych być może wzbudzi niesmak (u mnie nie wzbudził), tylko że… To tyle. Nie mam poczucia, że Autorka opisuje nas wszystkich i nasze czasy, a raczej czuję, ze czytam o jakiejś tam grupie społecznej żyjącej kiedyś tam w jakimś tam mieście. Nie potrafię się z nimi utożsamiać zupełnie, jakby ich portret był albo za mało jasny i wyraźny, albo za mało przejaskrawiony.

Przede wszystkim miałam wrażenie, że powieść ta opowiada historię o grupie niemłodych już – i mających z tym problem – ludzi, którzy albo są w świetle reflektorów, albo byli i za tym tęsknią, w każdym razie są wiecznymi dziećmi, a w głowie im tylko seks, alkohol i kokaina. O takim temacie można pisać dużo i dobrze, ale nie wyczułam w tej książce żadnej uniwersalności, ot, historia o paru bogaczach (i jednym eksmitowanym).

Powieść ma bardzo wielu bohaterów, jednak centralną postacią jest Vernon, który ich wszystkich w pewien sposób łączy. Pomysł mi się podoba, gorzej z wykonaniem – miałam poczucie, że Autorka chciała pokazać jak najwięcej ludzkich historii i charakterów, dlatego bohaterów jest mnóstwo, więc po pierwsze – jest tam za mało miejsca dla głównego bohatera, zaś po drugie - każdy miał mieć wyrazisty, dobrze skonstruowany charakter, na co moim zdaniem jest tam albo za dużo bohaterów, albo za mało miejsca. Lub zabrakło pomysłu – nie wiem. Pomijam fakt, że w pewnej chwili zwyczajnie pogubiłam się, kto jest kim, ale to już pewnie moja wina, bo zwyczajnie nie mam pamięci do imion.

Chciałabym napisać, że przynajmniej językowi nie mam nic do zarzucenia, ale niestety mam. Z jednej strony był bardzo lekki, przez co czyta się szybko, ale z drugiej zdania były bardzo krótkie, aż za krótkie, i trochę mnie to męczyło. Będę sobie wmawiać, że to po prostu bardzo specyficzny styl Despentes i taki był zamiar.

Pomarudziłam trochę, ale w sumie to nie było źle. Książka jest przeciętna, ale z gatunku tych dobrych przeciętniaków, z którymi można spędzić kilka miłych wieczorów, zwłaszcza w cięższym okresie lub gdy jest się zmęczonym, bo lektura nie wymaga dużego skupienia, czyta się szybko i na swój sposób przyjemnie.

Być może całe to moje narzekanie wynika z faktu, że dużo już w życiu przeczytałam książek, które były gorzkie, ironiczne lub obrazoburcze albo po prostu krytykujące nasze społeczeństwo. Może gdybym przeczytała ich mniej i to byłaby pierwsza taka książka, byłabym zachwycona, nie wiem. Sięgnę mimo wszystko po drugą część, jestem ciekawa, jak to wszystko się skończy. Czy książkę polecam? W sumie tak, ale raczej nie zachęcam do robienia sobie wielkich wymagań wobec niej.

Vernon Subutex, były sprzedawca płyt, od dłuższego już czasu bezrobotny, zostaje eksmitowany z mieszkania. Nie mając gdzie mieszkać, nocuje u różnych bliższych lub (częściej) dalszych znajomych, na ogół celebrytów, dawnych gwiazd muzyki czy różnych szych.

Z tego co słyszałam i czytałam o tej książce, miała ona być ostrą kpiną z naszego świata i obrazoburczym portretem...