Powieściopisarka umiejętnie zarzuca przynętę na czytelnika, pokazując mu sporo tajemnic, ciekawą fabułę, sporo humoru za sprawą kota bohaterki i postaci, które zapadają w pamięć. Ich różnorodność i silny zarys osobowości nie pozostawia czytelnika obojętnym, a potwierdza tylko warsztat, jakim dysponuje autorka. Najbardziej, poza kocurem oczywiście, na kilka słów zasługuje główna bohaterka, która niczym nie przypomina słabych, wątłych i naiwnych bohaterek, które tylko czekają na ratunek. Nicci ma swoje plany i marzenia, nie poddaje się i dąży do ustalonego celu, potykając się, błądząc i podnosząc się z jeszcze większą siłą.

Gdzie tu wampiry? Co ma do całości pełnia i jakie tajemnice zdradzi nam autorka? Musicie przeczytać sami. Ja od siebie mogę zapewnić was, że cała seria napisana jest lekko i przyjemnie się ją czyta. Jej objętość może być minusem i wciąż liczę, że autorka wyda całość ponownie jako jeden tom i pokusi się o rozwinięcie fabuły, gdyż ta historia zasługuje na szersze grono czytelników. Czytelnicy zaś na kontynuacje, tej jakże ciekawie zawieszonej serii.

Jeśli lubisz książki, których fabuła wciąga od pierwszych stron i nie opuszcza cię nawet po zobaczeniu ostatniej kropki, lubisz wampiry i twardo stąpające po ziemi bohaterki, romans, który ma wysoką cenę i tajemnice, które zdradzają tylko zarysy widoczne w blasku księżyca, warto sięgnąć po trylogię Moniki Hołyk-Arora i wejść do świata pełnego pasji, miłości i mroku. Ja polecam pomimo niedoskonałości, a może i przez nie. Może głos o większej mocy sprawi, że książka, a także finał historii trafią w nasze ręce.

-------------------------
http://www.martawsrodksiazek.pl/2018/10/trylogia-opowiesci-ksiezyca-monika-hoyk.html
-------------------------

Powieściopisarka umiejętnie zarzuca przynętę na czytelnika, pokazując mu sporo tajemnic, ciekawą fabułę, sporo humoru za sprawą kota bohaterki i postaci, które zapadają w pamięć. Ich różnorodność i silny zarys osobowości nie pozostawia czytelnika obojętnym, a potwierdza tylko warsztat, jakim dysponuje autorka. Najbardziej, poza kocurem oczywiście, na kilka słów zasługuje...