Pierwsze słowa, jakie przyszły mi na myśl po przeczytaniu tej książki, to słowa mojej koleżanki, która zawsze, gdy coś jej się nie podoba, mówi „Jestem taka… hmm…” i nigdy nie dodaje, jaka jest. Ja w tym przypadku dopowiem: zawiedziona. Tak się właśnie czułam, bo liczyłam na dobry reportaż opowiadający o Melanezji, o której pojęcie mam znikome, jeśli nie powiedzieć żadne. Dostałam tak właściwie wspomnienia z podróży i to nie najlepszej jakości, opatrzone fragmentami na temat historii Melanezji, głównie przebiegu działalności misyjnej. Autor wyrusza na tam tropem swojego pradziadka (misjonarza), licząc że pozna dawną kulturę Melanezyjczyków, bardzo przesyconą magią. Naród to jednak bardzo zamknięty i pan Montgomery niewiele się dowiaduje, przez co moje uczucia podczas czytania tej książki przechodziły z umiarkowanego zaciekawienia do całkiem sporego zirytowania.

Na szczęście autor opisuje społeczeństwo Wysp Południowego Pacyfiku, ich sposoby myślenia, podejście do religii i specyfikę tamtejszego chrześcijaństwa. To jest jeden z tych elementów, dzięki któremu ta książka się w miarę broni. Drugim elementem jest przemiana samego Autora, który jechał po to, aby zbliżyć się do tamtejszej magii, który posługując się racjonalnym schematem myślenia, oczekiwał dowodów na cuda, w które wierzą Melanezyjczycy, a pod koniec książki bardziej zbliżył się do zrozumienia mechanizmów wiary – niestety na to trzeba było poczekać prawie do końca. Trzecie, co może nie przypadło mi do gustu, ale osobom zainteresowanym działalnością misyjną kościoła katolickiego może przypaść, to przybliżenie historii rozwoju chrześcijaństwa w Melanezji oraz specyfika tamtejszej wiary, która zupełnie nie przypomina tego, jak wierzą Europejczycy. Dla kogoś, kto interesuje się religią może to być ciekawe, chociaż dla mnie nie było.

Zdaję sobie sprawę z tego, że jest to jedna z niewielu książek, z których można wyciągnąć wiedzę na temat Wysp Południowego Pacyfiku i jeśli kogoś interesuje Melanezja, to polecam. Z zastrzeżeniem jednak, aby nie nastawiać się na bardzo bliskie poznanie tamtejszej kultury dawnej, a bardziej społeczeństwa i specyfiki wiary.

Pierwsze słowa, jakie przyszły mi na myśl po przeczytaniu tej książki, to słowa mojej koleżanki, która zawsze, gdy coś jej się nie podoba, mówi „Jestem taka… hmm…” i nigdy nie dodaje, jaka jest. Ja w tym przypadku dopowiem: zawiedziona. Tak się właśnie czułam, bo liczyłam na dobry reportaż opowiadający o Melanezji, o której pojęcie mam znikome, jeśli nie powiedzieć żadne....