Młodemu Egipcjaninowi Nuriemu ciężko jest pogodzić się ze zbyt wczesną i nagłą śmiercią matki. Wkrótce na horyzoncie pojawi się Muna - macocha, z którą bardzo pokomplikują się relacje. Na domiar złego, jego ojciec, egipski dysydent zostaje uprowadzony.

"Anatomia zniknięcia" było moim pierwszym i nie do końca udanym spotkaniem literackim z autorem. Jest to książka przepełniona nostalgią i podbarwionymi smutkiem wspomnieniami. Nie jest to zła książka ale jakoś nie przypadła mi ona do gustu i dość opornie mi się ją czytało, nie mogąc doczekać się jej końca.

Młodemu Egipcjaninowi Nuriemu ciężko jest pogodzić się ze zbyt wczesną i nagłą śmiercią matki. Wkrótce na horyzoncie pojawi się Muna - macocha, z którą bardzo pokomplikują się relacje. Na domiar złego, jego ojciec, egipski dysydent zostaje uprowadzony.

"Anatomia zniknięcia" było moim pierwszym i nie do końca udanym spotkaniem literackim z autorem. Jest to książka...

Odnoszę wrażenie, że powieści takie jak "Anatomia zniknięcia" są niedoceniane - a szkoda, ponieważ lektura książki autorstwa osoby spoza naszego kręgu kulturowego jest bardzo ciekawym doświadczeniem.

Dziesięcioletni Nuri boleśnie przeżywa śmierć matki. Dwa lata później przypadkowo poznaje kobietę, w której się zakochuje, a z którą jego zamożny ojciec bierze ślub. Nuri zostaje przez niego wysłany z rodzinnego Kairu do szkoły z internatem w Anglii. Mijają kolejne dwa lata, ojciec chłopca zostaje porwany w tajemniczych okolicznościach z domu swojej szwajcarskiej kochanki. Nuri, jego macocha, dalsza rodzina i służba muszą nauczyć się żyć w nowej sytuacji.

Akcja powieści rozkręca się powoli, lecz później trzyma w napięciu do samego końca. Choć wiele niedopowiedzeń i tylko częściowo wyjaśnionych kwestii zostawia pewien niedosyt, każda strona buduje oryginalny klimat. Najciekawsza jest jednak tytułowa anatomia zniknięcia - początkowo gorączkowe poszukiwania ustają, skołatane nerwy uspokajają się, a Nuri, egzystujący niejako obok ojca, stopniowo zaczyna zajmować jego miejsce, nie tracąc nadziei na jego powrót.

"Anatomia zniknięcia" - naprawdę warto przeczytać.

Odnoszę wrażenie, że powieści takie jak "Anatomia zniknięcia" są niedoceniane - a szkoda, ponieważ lektura książki autorstwa osoby spoza naszego kręgu kulturowego jest bardzo ciekawym doświadczeniem.

Dziesięcioletni Nuri boleśnie przeżywa śmierć matki. Dwa lata później przypadkowo poznaje kobietę, w której się zakochuje, a z którą jego zamożny ojciec bierze ślub. Nuri...

Bardzo piękna literatura piękna.

Bardzo piękna literatura piękna.

ta książka to jak patrzenie na przelatujące chmury - niby klimat ciągle ten sam, płynnie zmieniające kształt chmury, nie wiadomo co było przedtem, nie wiadomo co będzie potem, pewnie te same chmury tylko wiatr inaczej zawieje. pierwszy raz miałam wrażenie, że przeczytałam coś, co niczego nie wniosło..

ta książka to jak patrzenie na przelatujące chmury - niby klimat ciągle ten sam, płynnie zmieniające kształt chmury, nie wiadomo co było przedtem, nie wiadomo co będzie potem, pewnie te same chmury tylko wiatr inaczej zawieje. pierwszy raz miałam wrażenie, że przeczytałam coś, co niczego nie wniosło..

Lubię takie "dziwne" książki. Dziwne w pozytywnym znaczeniu. Taka właśnie jest, moim zdaniem, "Anatomia zniknięcia". Niedomówienia, domysły i zagadkowe zniknięcie sprawiają, że książka ma niesamowity klimat.

Lubię takie "dziwne" książki. Dziwne w pozytywnym znaczeniu. Taka właśnie jest, moim zdaniem, "Anatomia zniknięcia". Niedomówienia, domysły i zagadkowe zniknięcie sprawiają, że książka ma niesamowity klimat.

Wyznanie prawdy o ojcu nie jest też celem autora, zaś Anatomia zniknięcia to raczej poszukiwanie prawdy o samym sobie, o otaczającym świecie i arabskiej rzeczywistości w obliczu przemian. To książka pisana emocjami, w której gotowe rozwiązania zostają zastąpione przez uczucia i ulotne myśli. Hisham Matar skazuje czytelników na domysły, sugeruje coś, po czym porzuca temat, pozostawiając nas z bolesnym uczuciem niedosytu. Anatomia zniknięcia mogłaby ewoluować w różnych kierunkach, mogłaby stać się inspiracją do stworzenia kolejnych powieści czy poprowadzenia nowych wątków. Hisham Matar, oszczędnie używając słów, wiedział jednak, co czyni, bowiem otrzymujemy pozycję idealnie wyważoną, która rozbudza pragnienie, wciąga i intryguje, ale dzięki braku jednoznacznego zakończenia zapada głęboko w pamięć, pozwalając tworzyć własne obrazy. Pozwalając czekać, aż ojciec Nuriego powróci, zdradzając swoją prawdziwą historię i kojąc ból syna.

Wyznanie prawdy o ojcu nie jest też celem autora, zaś Anatomia zniknięcia to raczej poszukiwanie prawdy o samym sobie, o otaczającym świecie i arabskiej rzeczywistości w obliczu przemian. To książka pisana emocjami, w której gotowe rozwiązania zostają zastąpione przez uczucia i ulotne myśli. Hisham Matar skazuje czytelników na domysły, sugeruje coś, po czym porzuca temat,...

Historia dorastania chłopca opowiedziana ujmującym językiem niedopowiedzeń; wszak ból i tęsknota za bliskimi sercu osobami nie są stanami ducha łatwymi do opisania w subtelny sposób. Myślę, że autorowi się to udało. Jak to powiedział klasyk Stanisław Tym : "chwyta za serce".

Historia dorastania chłopca opowiedziana ujmującym językiem niedopowiedzeń; wszak ból i tęsknota za bliskimi sercu osobami nie są stanami ducha łatwymi do opisania w subtelny sposób. Myślę, że autorowi się to udało. Jak to powiedział klasyk Stanisław Tym : "chwyta za serce".