– Jestem kłamcą. Urodziłem się po to, by kłamać. Kształcono mnie na kłamcę i szkolono mnie na kłamcę w środowisku, które kłamaniem zarabia na życie. Kłamstwo praktykuję również jako pisarz – mówi o sobie John le Carré. Jego biografia sprawia wrażenie kłamstwa piętrowego. Zbudowanego z półprawd i niedomówień muru za którym kryje się ten znakomity pisarz. Kryje się lub gra na naszych niskich instynktach – podglądactwie i chorobliwej skłonności do teorii spiskowych – by podkręcić jeszcze sprzedaż swoich książek. Autor jego biografii, Adam Sisman, jest bardzo skrupulatnym skrybą. Może nawet aż za bardzo, bo w jego książce roi się od niepotrzebnych szczegółów (np. informacji w której restauracji bohater spożył posiłek albo jakie imiona nosili początkowo bohaterowie jego powieści). Sisman otrzymał dostęp do jego korespondencji pisarza, rozmawiał z ludźmi, którymi stykał się na przestrzeni lat i przewertował tysiące stron dotyczących go źródeł. Sama bibliografia tej książki to kilkadziesiąt stron. Jednak czytając biografię le Carré’go z każdym kolejnym akapitem rośnie wrażenie, że to manipulacja, że nawet ujawnione tu, szerzej nieznane pikantne szczegóły jego życia, stanowią zasłonę dymną, służą ukryciu prawdy o tym wielkim pisarzu. Oczywiście może to tylko autosugestia, w końcu facet pracował w brytyjskich służbach specjalnych. Jednak podczas lektury pracy Sismana nawet ten pewnik staje się coraz bardziej wątpliwy. Z każdą kolejną stroną odnosi się coraz mocniejsze wrażenie, że niechętnie i bardzo oszczędnie ujawniane przez pisarza szczegóły jego tajnej służby stanowiły raczej element promocji jego kolejnych powieści. Oczywiście pracował w służbach i dyplomacji, jednak być może – tak jak początkowo twierdził – na niewiele znaczących stanowiskach urzędniczych. Ale zmysł obserwacji, inteligencja i spryt pozwoliły mu uczynić z tego działającą od lat bez szwanku machinę promocyjną, nakręcać sprzedaż. Bo sprzedaż jest dla le Carré’go bardzo ważna. Sisman nie szczędzi nam szczegółów jego konfliktów z agentami i wydawcami – ich przyczyną były pieniądze. Le Carré zresztą lubi się kłócić. Słynna prasowa polemika z Salmanem Rushdie to tylko wierzchołek góry lodowej. Autor Trylogii Karlii wymienia ostre lity i wdaje się w gwałtowne dyskusje z każdym, kto się z nim nie zgadza. Zdystansowana angielskość to tylko jedna z jego twarzy. Po lekturze książki Sismana widać, że jest wykorzystywana głównie na pokaz. Pod nią trwa nieustanna burza emocji i rozkwita egotyzm.
Praca Sismana to ciężka i przeładowana książka. Nawet zagorzali fani Johna le Carré mogą czuć się przytłoczeni jej lekturą. Ale warto po nią sięgnąć. Choćby tylko po to, żeby przeczytać o ojcu pisarza – Ronniem Cornwellu. To był dopiero gość. Żadna z postaci stworzonych przez jego syna nie może się z nim równać. Zresztą w ogóle niewielu bohaterów literackich. Aż dziw, że jeszcze nad „starszym panem le Carré” nikt się dotąd nie pochylił. Facet wart jest osobnej biografii. To dopiero byłby bestseller.

– Jestem kłamcą. Urodziłem się po to, by kłamać. Kształcono mnie na kłamcę i szkolono mnie na kłamcę w środowisku, które kłamaniem zarabia na życie. Kłamstwo praktykuję również jako pisarz – mówi o sobie John le Carré. Jego biografia sprawia wrażenie kłamstwa piętrowego. Zbudowanego z półprawd i niedomówień muru za którym kryje się ten znakomity pisarz. Kryje się lub gra na...