Ogólnie czyta się przyjemnie, ale nie jest równa. Miejscami przeskoki w akcji sprawiają, że człowiek trochę się gubi, gdy tekst wraca na właściwe tory. Plus za to, że nie ma tego prawniczego zadęcia w języku, a trochę się tego przed rozpoczęciem lektury obawiałem.

Ogólnie czyta się przyjemnie, ale nie jest równa. Miejscami przeskoki w akcji sprawiają, że człowiek trochę się gubi, gdy tekst wraca na właściwe tory. Plus za to, że nie ma tego prawniczego zadęcia w języku, a trochę się tego przed rozpoczęciem lektury obawiałem.

Napisana jakby na siłę-jak ktoś czyta magazyny kryminalne to zna wszystkie przedstawione tam zbrodnie.Dobry pomysł z podzieleniem na dekady,ale ogólnie topornie się czyta

Napisana jakby na siłę-jak ktoś czyta magazyny kryminalne to zna wszystkie przedstawione tam zbrodnie.Dobry pomysł z podzieleniem na dekady,ale ogólnie topornie się czyta

Spodziewałam się pasjonujących historii jak u Kibica, a dostałam wspomnienia i historyjki z życia autora.

Spodziewałam się pasjonujących historii jak u Kibica, a dostałam wspomnienia i historyjki z życia autora.

„… Wina sama przyciąga sąd…”
(Franz Kafka, Proces)

Wymiar sprawiedliwości ma swoje wady i zalety, to pewne. Dzięki tej książce dowiecie się, czy Temida w czasach PRL-u naprawdę była ślepa. By ją zrozumieć, potrzebna jest spokojna analiza faktów.

Autor publikacji Piotr Ambroziewicz, urodził się 9 stycznia 1944 roku w Warszawie. Absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Kocha książki, lubi Internet i jest związany z magazynem „Pocisk”, który dawkuje emocje i dzieli się wiedzą, na temat kryminału, sensacji i dobrej literatury. Przyznam szczerze, że to pierwsza książka tego autora, którą przeczytałam.

Do rąk zwykłego czytelnika, trafia nietypowy zbiór reportaży i opowieści sądowych z czasów Polski Ludowej (od 22 lipca 1952 r. – PRL). Sąd od wczesnej młodości „przyciągał” Ambroziewicza. Jeśli dobrze zrozumiałam, on sam nie miał w rodzinie żadnego adwokata. Ojciec był budowlańcem, matka zajmowała się domem.

Na samym początku przywołany został fenomen Stefana Wiecheckiego i jego felietonowo- sądowa twórczość. Pisarz, subtelnie wskazuje różnice pomiędzy dzisiejszym, a dawnym wymiarem sprawiedliwości.

Reporter sądowy, przecież też musiał nabrać pewnego doświadczenia. To komu może udzielać głosu, a komu nie, stanowiło istotę problemu. A może to taki teatr wyobraźni i plastyczny opis, znajdujący się na wokandzie?

Każdego z Was zainteresuje zupełnie inna historia i sami zapamiętacie odmienny wątek, czy przedstawioną postać. Książka, podzielona jest na lata sześćdziesiąte, siedemdziesiąte i osiemdziesiąte ubiegłego wieku. Na mnie, ogromne wrażenie wywarły rozdziały pt. „Chciwość i medycyna”, „Miłość szejka” i „Kapitalizm pod choinkę”.

Publikacja to nie tylko, polityka Gomułki, talony na samochód, czy stosunek do klasy robotniczej i propaganda. Wizerunek, był bardzo istotny, podczas gdy przesłania opierały się na przemówieniach i audycjach.

Ciekawa tylko jestem, jak zareaguje na książkę, młody czytelnik. Mój rocznik ją zrozumie, ale dla obecnego pokolenia, to odległa historia…
Publikacja godna uwagi, którą polecam

Katarzyna Żarska
(www.redaktor21.bloog.pl)

Podtytuł: Wspomnienia reportera sądowego PRL
Rok wydania: 2016
Wydawca: Skarpa Warszawska
Liczba stron: 304

„… Wina sama przyciąga sąd…”
(Franz Kafka, Proces)

Wymiar sprawiedliwości ma swoje wady i zalety, to pewne. Dzięki tej książce dowiecie się, czy Temida w czasach PRL-u naprawdę była ślepa. By ją zrozumieć, potrzebna jest spokojna analiza faktów.

Autor publikacji Piotr Ambroziewicz, urodził się 9 stycznia 1944 roku w Warszawie. Absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu...