Lektura „Czołem…” ubogaca czytelnika na dwa sposoby – daje mu, po pierwsze, ogólne pojęcie o Wietnamie, polityce kraju, relacji władza – obywatel. Dowiadujemy się zarówno dlaczego komunizm ma tak istotne znaczenie dla ludzi, jak i dlaczego jest ideologią w zasadzie obumarłą i zabalsamowaną jak truchło Ho Chi Minha w Sajgońskim mauzoleum. Drugie ubogacenie polega na zwróceniu uwagi na szczególnie istotne miejsca w Wietnamie: pozwala przyglądnąć się im od trochę innej strony niż ta, która jest powtarzana we wszystkich przewodnikach (i przez przewodników). Backgroundem, który ożywia te miejsca w książce Mellera są ludzkie historie, prywatne przeżycia, czyli coś co trudno jest uświadczyć nawet będąc samemu w podróży, o ile nie jest się dociekliwym reportażystą, a może nawet kimś więcej dla poznawanych mieszkańców. Język autora bywa czasami dosadny, konkluzje wyciągane na podstawie przeżyć pobieżne, a i hmm… jego awanturnicze podejście do rzeczywistości, które sam opisuje, może wydać się wątpliwym kozaczeniem. Mnie osobiście chyba najbardziej przeszkadzał ten ostatni składnik, bo ostatecznie język reportażu nie zawsze musi być poetycko filozoficzny jak u Kapuścińskiego, albo faktograficzny jak u Jagielskiego. Wszystkie te przekleństwa czy uproszczenia, o ile nie używane w nadmiarze, dynamizują i uprawdopodobniają relację autora.


https://librumlegens.wordpress.com/2017/04/23/andrzej-meller-czolem-nie-ma-hien-wietnam-jakiego-nie-znacie/

Lektura „Czołem…” ubogaca czytelnika na dwa sposoby – daje mu, po pierwsze, ogólne pojęcie o Wietnamie, polityce kraju, relacji władza – obywatel. Dowiadujemy się zarówno dlaczego komunizm ma tak istotne znaczenie dla ludzi, jak i dlaczego jest ideologią w zasadzie obumarłą i zabalsamowaną jak truchło Ho Chi Minha w Sajgońskim mauzoleum. Drugie ubogacenie polega na...